“De wet is ondergeschikt aan de strijd”: een eeuw stakingsvrijheid

Precies 100 geleden werd artikel 310 in het strafwetboek afgeschaft, en dus ook het verbod op het stakingsrecht. De strijd die de voorbije 150 jaar is gevoerd, is essentieel om te begrijpen hoe het vandaag gesteld is met het recht om collectief het werk neer te leggen.

In twee recente beslissingen heeft het Kinderrechtencomité van de Verenigde Naties de Belgische staat veroordeeld voor het ernstig schenden van de rechten van het kind. De feiten dateren van 2018 en 2019.  

Twintig kinderen opgesloten tussen 2018 en 2019

Toen België in juli 2018 de "gezinseenheden" van het gesloten centrum 127bis (Steenokkerzeel) in gebruik nam, hervatte het een praktijk die het enkele jaren eerder had opgegeven: het opsluiten van kinderen vanwege hun migratiestatus of die van hun ouders. Tussen augustus 2018 en april 2019 werden twintig kinderen vastgehouden. In april 2019 heeft de Raad van State het koninklijk besluit dat de detentie van kinderen mogelijk maakte opgeschort. 

Het Kinderrechtencomité heeft België veroordeeld

Het Kinderrechtencomité van de Verenigde Naties ontving een formele klacht van twee families die in 2018 in de gezinseenheden waren opgesloten.

Het Comité heeft de klachten onderzocht en concludeerde dat de detentie van deze kinderen een schending van het Verdrag inzake de rechten van het kind inhoudt en herinnert eraan dat "de detentie van een kind op grond van de migratiestatus van zijn of haar ouders een schending van de rechten van het kind vormt en in strijd is met het beginsel van het belang van het kind, rekening houdend met de schade die gepaard gaat met een vrijheidsberoving en de nadelige gevolgen die de detentie kan hebben voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid van kinderen en voor hun ontwikkeling, en dat de mogelijkheid om kinderen in administratieve detentie te houden als allerlaatste middel niet van toepassing mag zijn in migratieprocedures. ".

Het Comité herinnerde ook aan haar finale observaties over België waarin het de Staat die partij is bij het Verdrag opriep om kinderen niet langer in gesloten centra vast te houden en gebruik te maken van niet tot vrijheidsbeneming strekkende alternatieven.

België werd al eerder veroordeeld voor opsluiting van kinderen

België werd al veroordeeld door internationale instanties voor soortgelijke praktijken. In 2006 heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens de Belgische Staat veroordeeld wegens onmenselijke en vernederende behandeling van Tabitha, een vijfjarig Congolees meisje dat acht weken lang alleen werd vastgehouden.

Het verbod om kinderen op te sluiten is nog niet in de Belgische wetgeving verankerd

De huidige regering heeft aangegeven geen kinderen meer op te sluiten in gesloten centra tijdens hun ambtstermijn, en heeft hiermee stilzwijgend de zeer ernstige gevolgen van detentie voor kinderen erkend. Diezelfde regering heeft echter de procedure bij de Raad van State voortgezet om het wettelijk kader van de kinderdetentie te kunnen blijven handhaven. Sinds het einde van de door de Raad van State bevolen schorsing in oktober 2021, staat de Belgische regelgeving opnieuw de opsluiting van kinderen in gesloten centra toe.

Défense des enfants International-Belgium, Move (Coalitie met Caritas International, CIRÉ, JRS Belgium en Vluchtelingenwerk Vlaanderen), Platform Kinderen op de Vlucht en de andere ondertekenaars van dit persbericht herinneren eraan dat een louter politieke belofte onvoldoende garanties biedt en vragen dat het verbod op het vasthouden van kinderen duidelijk in de wet wordt opgenomen. Zo geeft de wetgever een duidelijk, en hopelijk duurzaam, signaal dat kinderen niet opgesloten kunnen worden.

Unaniem verklaren zij dat definitief een einde moet worden gemaakt aan deze onmenselijke praktijk. Een kind sluit je niet op. Punt.

De beslissingen van het Comité zijn beschikbaar op de website van het Comité, hier en hier. 

De procedure Moretusburg: twaalf sociale huurders vragen een verbod op de verkoop van hun sociale woningen door Woonhaven aan Umicore  

Woonhaven heeft recent de beslissing genomen om de sociale woningen in Moretusburg, een wijk in Hoboken vlakbij metaalverwerker Umicore, te verkopen om een bufferzone aan te leggen.

De huurders worden daardoor verplicht om te verhuizen, maar zij willen niet weg. Ze wonen allemaal heel graag en al heel lang in deze tuinwijk. De gemiddelde leeftijd van de huurders ligt boven de 60 jaar en de buurtgemeenschap is heel hecht.

Eerst kregen de huurders de vraag om vrijwillig te verhuizen, maar kort nadien was de boodschap dat het eigenlijk een verplichte verhuis zou worden.

Procedure openbare verkoop niet gerespecteerd en grondrechten geschonden

Wanneer sociale woningen worden verkocht moet dit gebeuren via een openbare verkoop in het algemeen belang. Dit is niet gebeurd. Woonhaven heeft met één private speler, Umicore, afgesproken om de woningen onderhands te verkopen. Bovendien is de prijs die daarvoor werd bepaald niet gekend.

Bovendien schendt Woonhaven met de verkoop het recht op wonen en het recht op een privéleven van de sociale huurders. Het buurtleven, dat deel uitmaakt van het privéleven, wordt met de voeten getreden. De huurders wonen allemaal al lang in de tuinwijk en vormen een hechte gemeenschap. Door hen te verplichten te verhuizen valt dit uiteen. De huurders willen niet verhuizen naar appartementjes.

Lopen de huurders een gezondheidsrisico door te wonen naast Umicore? 

Hun gezondheid is een grote bekommernis van de huurders. De loodvervuiling door Umicore is een probleem dat al bekend is sinds de jaren ’70, en toen waren de buurtbewoners en hun huisartsen de eersten om dit aan de kaak te stellen (en niet de sociale woningmaatschappij).

Het is door dat protest dat de fabriek gedwongen is om maatregelen te nemen, en de resultaten zijn er ook: de uitstoot is stelselmatig gedaald en eigenlijk is het nooit beter geweest dan nu.

De huurders willen dat Umicore zijn inspanningen blijft verderzetten. Zij verzetten zich tegen het feit dat het blijkbaar goedkoper is om een hele wijk op te kopen en de bewoners moeten wijken om er een bufferzone aan te leggen dan om te blijven investeren in een nog schoner productieproces.

En de hoge piek van vorig jaar? 

Vorig jaar in februari werd een hoge piek vastgesteld in het bloed van enkele kinderen in de buurt. De piek was een uitzondering en de waarden zijn intussen weer fel gedaald. Een expertencomité heeft vastgesteld dat de piek werd veroorzaakt door een ongelukkige samenloop van omstandigheden, samengevat: extreme droogte, veel wind en de lockdown waardoor de kinderen veel meer thuis waren dan anders.

Er worden in het rapport bijkomende maatregelen voorgesteld. Die aanpassingen worden op dit moment doorgevoerd, en de situatie moet en zal dus nog verbeteren.

Jammer genoeg houdt Woonhaven daar geen rekening mee, zij grijpen integendeel die piek aan om de sociale woningen te verkopen aan Umicore.

Een schone wijk naast een schone fabriek

Wat de sociale huurders op korte termijn willen bereiken is dat de rechtbank de verkoop van de sociale woningen door Woonhaven aan Umicore stopzet.

Voor de langere termijn willen ze dat Umicore alle mogelijke maatregelen blijft nemen om schoner te produceren en dat de buurt kan blijven bestaan: een schone wijk naast een schone fabriek, dat is de doelstelling.

Lees hier de verschillende artikelen die op 17 februari in de pers verschenen over Moretusburg. 

Lees hier de opinie van advocate KarlijnVan den Broeck, advocate bij PROGRESS Lawyers Network. In 2018 vertrok ze naar Colombia waar ze tot het najaar van 2019 lokale gemeenschappen ondersteunde die zich verzetten tegen ontginning projecten en mensenrechtenschendingen op hun grondgebied.

Lees hier het statement van IADL, International Association of Democratic Lawyers, waar PROGRESS Lawyers Network lid van is.

Instorting school: ondanks 5 doden nog geen onderzoeksrechter. Gerecht laat onderzoek over aan aannemer

Jan Buelens en Jo Dereymaeker zijn advocaten van arbeiders die op de werf aan het werk waren

Ook al zijn er vijf doden gevallen bij de instorting van de Antwerpse school in aanbouw, de aanstelling van een onpartijdige onderzoeksrechter is voorlopig niet aan de orde. Het gerecht wacht daarvoor op een verslag van… hoofdaannemer Democo. De families van de buitenlandse slachtoffers kijken argwanend toe en vrezen dat de waarheid nooit aan het licht zal komen.

Het hele artikel in Het Laatste Nieuws kan u hier lezen. 

NMBS veroordeeld tot 210.000 euro boete voor kankerverwekkend chroom-6 in werkplaats

Jan Buelens en Jo Dereymaeker van PROGRESS Lawyers Network traden in deze procedure op namens de arbeiders. 

De NMBS is veroordeeld tot een boete van 210.000 euro nadat arbeiders in de werkplaats in Gentbrugge werden blootgesteld aan de kankerverwekkende stof chroom-6. De arbeiders krijgen geen burgerrechtelijke schadevergoeding door een technisch detail dat werkgevers daarvan immuniteit geeft. “Het belangrijkste voor ons is de principiële veroordeling”, reageren de arbeiders.

Bij de ontmanteling van oude MR-75-treinstellen kwamen de arbeiders in aanraking met chroom-6. Die stof is net als asbest niet schadelijk in vaste vorm, maar kan als stof wel via de longen, via inslikking of via opname door de huid nefaste gevolgen hebben, zoals kanker. Bij het afschuren en afslijpen van de oude verf van de treinstellen zijn die giftige stofwolken vrijgekomen. Ongeveer 70 arbeiders zouden aan de stof blootgesteld zijn.

Steven Donzinger is een Amerikaanse mensenrechtenadvocaat die inheemse gemeenschappen in het Amazonegebied van Ecuador hielp een historische zaak te winnen tegen Chevron. Het vonnis veroordeelde het bedrijf in 2013 tot het betalen van een schadevergoeding van miljoenen voor het dumpen van miljarden liters kankerverwekkend olieafval op inheemse gronden. In plaats van het vonnis uit te voeren, heeft Chevron tientallen advocatenkantoren ingezet om een demoniseringscampagne tegen Donzinger te voeren.

In het kader van de burgerlijke procedure die Chevron gestart is tegen advocaat Donzinger, beval de rechter hem om zijn computer aan Chevron te overhandigen. Donziger weigerde dit uiteraard, met het argument dat dit het beroepsgeheim zou schenden.

Na meer dan 2 jaar in huisarrest te hebben gezeten, moest Donzinger zich vorige week aanmelden in een Amerikaanse federale gevangenis. De Verenigde Naties veroordelen deze arbitraire detentie en vragen zijn vrijlating.

PROGRESS Lawyers Network veroordeelt deze poging tot intimidatie van mensenrechtenadvocaat Donzinger en bij uitbreiding van milieuactivisten.

https://www.freedonziger.com/

Naar aanleiding van de internationale dag voor de strijd voor vrouwenrechten, brachten verschillende advocates seksime aan de balie onder de aandacht. 

Mieke Van Den Broeck, Mieke Van Laer en Marie Doutrepont, advocates bij PROGRESS Lawyers Network werden door Knack geïnterviewd. 

Het volledige interview kan u hier lezen. 

Een klimaat van wantrouwen verziekt de samenleving

Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) kondigde afgelopen woensdag aan dat ze een ontwerp klaar heeft voor een pandemiewet. De inhoud is nog niet bekend, maar alles wijst erop dat die in de lijn zal liggen van de maatregelen die al van kracht zijn. Juist bij de inhoud van die maatregelen hebben wij bezwaren. We steunen de strijd tegen de coronapandemie, maar aanvaarden niet dat die gebruikt wordt om fundamentele rechten en vrijheden op onevenredige wijze in te perken.

Een gezond en veilig leven is een grondrecht. De overheid moet tijdens deze pandemie maatregelen nemen om de burgers zo goed mogelijk te beschermen tegen het virus én om mensen die toch besmet raken de gepaste medische zorg te bieden. Maar als de maatregelen andere grondrechten schenden, dan mogen deze schendingen niet ingrijpender zijn dan echt nodig is.

Willekeurig optreden

In een democratie geven mensen hun vrijheden niet zomaar op voor maatregelen die onlogisch lijken. Mensen voelen zich pas betrokken als ze erop kunnen vertrouwen dat maatregelen gefocust, evenredig en tijdelijk zijn en dat iedereen in gelijke mate bijdraagt. Bovendien moet voldoende transparant zijn hoe die maatregelen tot stand komen. Met een eerlijke en open communicatie zal de bevolking sneller begrijpen waarom bepaalde maatregelen gerespecteerd moeten worden. Zonder een open debatdreigt steeds meer repressie. Die strategie houdt drie gevaren in.

Ten eerste zijn er de blanco strafbaar­stellingen. Om iemand te kunnen bestraffen, moet er een duidelijk verbod zijn. Maar tijdens deze pandemie werden mensen bestraft op basis van vage teksten: een ministerieel besluit of zelfs de FAQ op de website van de minister van Binnenlandse Zaken. Gouverneurs en burgemeesters kregen een vrijbrief om zelf de wet te maken op ‘hun’ grondgebied. Hun creativiteit kende weinig grenzen: een avondklok in Willebroek tegen criminaliteit, drones in de straten, een verbod om in bepaalde gemeenten te komen of om een solidariteitsactie te voeren als steun voor de ontslagen werknemers bij Swissport. De ergste excessen werden na protest ingeperkt, maar vele andere blijven van kracht. Intussen werden al meer dan 200.000 boetes uitgeschreven, meestal voor eerder kleine of betwistbare overtredingen. Daarbij werd niet altijd consequent opgetreden. Als er iets is dat het draagvlak verkleint, is het willekeurig optreden.

Het tweede gevaar is dat de rechterlijke macht wordt aangetast. Denk aan de woonstbetreding. In onze grondwet staat dat de woning onschendbaar is, alleen in hoogst uitzonderlijke gevallen mag een rechter een huiszoeking toelaten. Toch verklaarde zowel de minister van Binnenlandse Zaken als die van Justitie dat de procureur de aangewezen persoon is om zo’n toelating te verlenen. Maar een procureur is geen onafhankelijke en onpartijdige rechter. Wordt er trouwens echt nagegaan of de procureur steeds de toestemming geeft, en zo ja op welke manier? Wij betwijfelen dat. Als het zo makkelijk is om in huizen binnen te vallen, wat blijft er dan over van ons fundamentele recht op een privéleven?

Ten derde: door een vaag handelings­kader vast te leggen en meer macht te geven aan gouverneurs, burgemeesters en politiediensten, stimuleert het beleid eigengereid optreden van die laatsten. De oproep om buren te ‘verklikken’, leidt tot nodeloze interventies en incidenten in privéwoningen. Dat de politie meent dat een rechterlijke toelating niet nodig is en zich daarin gesteund voelt door het beleid, is een gevaarlijk en verontrustend fenomeen. Als misbruiken niet effectief worden gesanctioneerd, is dat niet alleen ontoelaatbaar voor de rechts­bescherming van de burger maar ook voor de rechtsstaat.

Shockdoctrine

Boven op een gezondheidscrisis dreigt een democratische crisis. Maatregelen moeten gefocust, evenredig en tijdelijk zijn. Zodra de gezondheidscrisis in sterkte afneemt, moeten vrijheidsbeperkende maatregelen onmiddellijk ophouden. Anders komt de shockdoctrine waarvoor Naomi Klein waarschuwde, gevaarlijk dichtbij. Dat is het fenomeen waarbij overheden crisissituaties misbruiken om maatregelen in te voeren die al langer klaarlagen, omdat de bevolking dan bereid is rechten af te staan of er minder aandacht voor heeft. Na de crisis worden de maatregelen niet meer teruggedraaid. Zo is de afschaffing van de figuur van de onderzoeksrechter al langer een wensdroom van sommigen binnen politie, parket en beleid. De uitbreiding van allerlei uitzonderingsregimes is een symptoom van het hellend vlak.

We hebben dat al eerder gezien. Zo zijn maatregelen die voortkwamen uit de IS-terreurgolf van enkele jaren geleden van kracht gebleven. Denk aan de verlenging van de aanhoudingstermijn van verdachten van 24 naar 48 uur, de toename van slimme camera’s en de militairen op straat. Wij passen voor een herhaling van dat scenario.

De snelheid waarmee over onze fundamentele rechten heen wordt gestapt, stelt allesbehalve gerust. Een klimaat van willekeur, wantrouwen en verklikking maakt de samenleving ziek en is ronduit gevaarlijk. Wat we nodig hebben, is solidariteit met en vertrouwen in elkaar. Daadkrachtige maatregelen die de democratische rechten respecteren helpen daarbij, maatregelen die die rechten aan de kant zetten niet. Overheden moeten het fundamentele recht op privéleven en het recht op de onschendbaarheid van de woning respecteren. Allerlei vormen van expressie en sociale actie mogen niet zonder meer beperkt worden. Ze geven immers een stem aan groepen die het tijdens de coronacrisis nog moeilijker kregen en niet gehoord worden. Wie deze pandemie wil misbruiken om rechten in te perken, mag rekenen op stevig weerwerk.

Ondertekenden de opinie:

Kati Verstrepen (voorzitter Liga Mensenrechten)
Jan Buelens (Progress Lawyers Network, docent UAntwerpen/ULB)
Caroline Copers (Vlaams voorzitter ABVV)
Herman Van Goethem (rector UAntwerpen)
Peter Callens (voorzitter Orde van Vlaamse Balies)
Karel Van Cauwenberghe (onderzoeksrechter)
Gita Deneckere (hoogleraar UGent, decaan)
Wouter Vandenhole (hoogleraar UAntwerpen, vicedecaan)
Patricia Popelier (hoogleraar UAntwerpen)
Jan Hautekiet (radiomaker/muzikant)
Walter Van Steenbrugge (advocaat)
Els Hertogen (directeur 11.11.11)
Marc Cosyns (UGent / huisarts)
Pascal Debruyne (Odisee Hogeschool, Samenlevingsopbouw)
Yousra Benfquih (doctor in de rechten, auteur)
Ben Van Duppen, (districtsschepen Borgerhout)
Marijke Pinoy (actrice / theatermaker/ docent Kask School of Arts)
Sara Vertongen (theatermaker, actrice en docente)
Rachida Lamrabet (auteur), Bert Gabriëls (stand-upcomedian)
Wouter Hillaert (cultuurjournalist)
Walter Zinzen (oud-journalist)
Johan Depoortere (oud-journalist)
Tony Verbruggen (oud-journalist)
Kris Smet (oud-journalist)
Jean-Pierre Coppens (voormalig regisseur VRT)
Merel Terlien & Iris Verschaeven (covoorzitters Furia)
Robert Crivit (vormingswerker)
Dominique Willaert (theatermaker)
Gie van den Berghe (auteur)
Robrecht Vanderbeeken (ABVV-ACOD Cultuur)

Worden geplande faillissementen het nieuwe normaal in de coronacrisis?

De federale regering moet dringend werk maken van een aanpassing van het wettelijke kader voor faillissementen.

Open brief aan Vlaamse parlementsleden over ontwerp aanpassing van Vlaamse sociale bescherming

Dewereldmorgen, Open brief ondertekend door Progress Lawyers, vrijdag 28 mei 2021

De Vlaamse regering stelde in haar regeerakkoord voor om de toegang tot de Vlaamse Sociale Bescherming aan te passen. Met een ontwerpdecreet wil zij nu deze aanpassing, die eerder ingegeven lijkt door ideologische symboolpolitiek dan door reële noden, effectief uitvoeren. Met deze brief vragen verschillende middenveldorganisaties aan de parlementsleden om stil te staan bij de maatschappelijke en juridische bezwaren tegen het ontwerpdecreet en dit ontwerp niet goed te keuren.

De hele brief kan u hier lezen

In een vonnis van 4 november, dat zopas bekend raakte, gaf de rechtbank Aannemingen Janssen ongelijk en veroordeelde haar zelfs tot het betalen van een dubbele schadevergoeding.

De procedure door Aannemingen Janssen tegen de woordvoerder van de bewonersgroep is voor de projectontwikkelaar afgelopen op een sisser van formaat. De aannemer wilde de bewonersgroep het zwijgen opleggen door een torenhoge schadevergoeding te vorderen en een dwangsom van 50.000 euro per dag.

Het verzet tegen een toren van zestien meter hoog

Sinds 2017 betwist de bewonersgroep Z.waanzin de bouw van een 16 verdiepingen hoge toren op de Hobokense Zwaantjes. Onder druk van een eerdere eis tot schadevergoeding had de woordvoerder van de bewonersgroep in 2019 een overeenkomst afgesloten, waarin hij afstand deed van zijn procedure tegen het uiterst betwistbare project en moest beloven geen nieuwe juridische procedures meer te starten tegen het project.

Naar aanleiding van de coronapandemie had de bewonersgroep in 2020 in een open brief echter gepleit voor een ideeënshift over de toekomst van woonzorgcentra en de noodzaak van meer groene ruimtes in dichtbebouwde wijken als de Zwaantjes op de grens van Hoboken en Antwerpen-Kiel. Concreet vroegen ze dat er een sociaal project (een school) kwam in plaats van de 16 verdiepingen hoge toren.

Daarop werd de woordvoerder gedagvaard door de projectontwikkelaar: hij zou door het mee ondertekenen van de open brief de overeenkomst hebben geschonden en voor honderdduizenden euro schade hebben toegebracht. Er werd eveneens een dwangsom van 50.000 euro per dag per inbreuk op de dading geëist. Hij zou verantwoordelijk zijn dat het project er uiteindelijk niet kwam.

Woordvoerder bewonersgroep deed niets mis, aannemer ging in de fout

De rechtbank heeft met haar vonnis van 4 november 2020 echter duidelijk gemaakt dat de woordvoerder van de bewonersgroep op geen enkele manier de overeenkomst heeft geschonden. De open brief was geen juridische procedure, enkel een daad van vrije meningsuiting. En in die overeenkomst was het fundamenteel recht op vrije meningsuiting niet beperkt.

Los daarvan toonde de projectontwikkelaar op geen énkele manier aan dat hij schade zou opgelopen hebben door de open brief. De gigantische schadeclaim en dwangsom die werd gevorderd, was dus totaal uit de lucht gegrepen en diende alleen als intimidatie om de bewonersgroep het zwijgen op te leggen.

Integendeel, de projectontwikkelaar werd uiteindelijk zélf veroordeeld tot betalen van een schadevergoeding van 2.500 euro wegens het schenden van de overeenkomst. In de dading was immers afgesproken dat hij in ruil voor het stopzetten van alle procedures tegen het project, zelf geen burgerlijke vordering zo stellen om zijn vermeende economische en reputatieschade te verhalen.

Maar daar bleef het niet bij. De rechter oordeelde dat Aannemingen Janssen “de procedure enkel had opgestart om de woordvoerder onder druk te zetten om in de toekomst geen negatieve uitlatingen aangaande het project meer te uiten. Dergelijke proceshouding strookt niet met wat mocht worden verwacht van een normale zorgvuldige en vooruitziende procespartij.” De aannemer werd veroordeeld tot een schadevergoeding wegens “tergend en roekeloos geding” van 1.000 euro.

Bewonersgroep vraagt een sociaal project

Z.waanzin meent tenslotte dat de ware reden om niet te beginnen met de bouwwerken elders moet gezocht worden. Het Zorgbedrijf vertoont geen interesse meer in de uitbating. En de aannemer is zelf een bezwaarprocedure bij de provinciale deputatie begonnen tegen de bouwvergunning voor de aanpalende school, die verbonden is aan het project.

De bewonersgroep hoopt op een snelle afhandeling van deze procedure zodat zo snel mogelijk met de bouw van de school kan begonnen worden. Dat de projectontwikkelaar zijn oude dreiging “geen toren, geen school” alsnog probeert binnen te halen, is voor de buurt totaal onaanvaardbaar. De vernieuwbouw van de school is dringend nodig.

Opsteker voor andere bewonersgroepen en actiecomités

Dit is principieel een belangrijke uitspraak. Grote (bouw)firma’s bouwen, vaak met steun van het stadsbestuur, wijken vol met gebouwen waar niemand om vraagt in plaats van sociale projecten te ontwikkelen, zoals scholen. Steeds vaker proberen ze ook burgerbewegingen of actiegroepen monddood te maken door procedures in te spannen en met zware eisen tot schadevergoeding te dreigen. Voor een financieel krachtige speler is zo’n procedure een kleine inspanning, doch voor een bewonersgroep zoals Z.waanzin is het bijzonder kostelijk om zich te moeten verdedigen in een rechtbank, om nog maar te zwijgen van het risico op veroordeling.

Uit het vonnis, en deze overwinning blijkt duidelijk dat intimidatie geen verf pakt en deze firma’s zelf in de fout gaan en kunnen worden veroordeeld.

Dit vonnis en deze overwinning is het resultaat van jarenlange actie door de bewonersgroep, met juridische ondersteuning en een opsteker voor andere bewonersgroepen en actiecomités.

Lees hier het statement van IADL, International Association of Democratic Lawyers, waar PROGRESS Lawyers Network lid van is.

Wie corona wil bestrijden, moet sociale dumping aanpakken

In Aalter raakten Portugese bouwvakkers besmet met Covid-19. Er moet een onderzoek komen naar hun leef- en arbeidsvoorwaarden.

Naar aanleiding van de klimaatprotesten nam PROGRESS Lawyers Network mee het initiatief voor een opinie van juristen en advocaten.

De opinie kan je hier lezen.

Vakbonden bij De Lijn winnen belangrijke procedure sociale verkiezingen

Jan Buelens, Lies Michielsen en Mieke Van Laer van PROGRESS Lawyers Network traden in deze procedure op namens het ACOD. 

De Lijn kent sinds de oprichting van de vervoermaatschappij een structuur op basis van provincies. Het overleg tussen werkgever en werknemers heeft zich tot nu ook steeds op dat niveau afgespeeld. Er waren  zes ondernemingsraden en zes comités voor bescherming en preventie op het werk: telkens een per Vlaamse provincie en bijkomend een voor de Ondersteunende diensten voor de administratie in Mechelen.

Deze overlegorganen moeten het wettelijke recht van de werknemers op informatie en raadpleging over het bedrijf in de praktijk brengen. Dit wil zeggen dat er informatie uitgewisseld wordt tussen de werkgever en de (vertegenwoordigers van) de werknemers, over de economische gegevens, werkgelegenheid, arbeidsomstandigheden en welzijn op het werk. Tijdens deze vergaderingen kunnen eventuele klachten van de werknemers over hun werksituatie besproken worden.

Om efficiënt te kunnen werken moeten de vertegenwoordigers van de werknemers in de ondernemingsraden en comités dus goed op de hoogte (kunnen) zijn van de plaatselijke problemen die de chauffeurs en de technici bij De Lijn ondervinden.

De Lijn is sinds 2018 echter bezig met een reorganisatie, “De Lijn 2020”. Hierbij is volgens de directie een nieuwe indeling doorgevoerd met een vergaande centralisatie, voornamelijk van de management- en bediendenfuncties. Daardoor zou er nog slechts één ondernemingsraad en drie comités voor preventie en bescherming op het werk nodig zijn, zijnde een voor de chauffeurs, een voor de technici en een voor de administratie. Men wilde dan ook sociale verkiezingen organiseren op die basis.

Dat zou inhouden dat de werknemers veel minder goed vertegenwoordigd zouden worden: ten eerste omdat er kwantitatief minder vertegenwoordigers zouden zijn, en ten tweede omdat de kleinere afdelingen zo geen vertegenwoordigers zouden kunnen sturen naar de ondernemingsraad of het comité voor preventie en bescherming op het werk. Een Gentenaar zou bv. dan de Limburgse problemen uit de doeken moeten doen tijdens het overleg.

De drie vakbonden, ACOD, ACV en ACLVB, hebben hiertegen dan ook beroep aangetekend bij de Antwerpse Arbeidsrechtbank. PROGRESS Lawyers trad op namens het ACOD, in goed overleg met de andere vakbonden.

De reorganisatie van De Lijn wordt neergesabeld door de arbeidsrechtbank. 

De Arbeidsrechtbank gaf de vakbonden in het vonnis van 10 februari 2020 over de hele lijn gelijk: het sociaal overleg moet plaatsvinden op het provinciale niveau.

De vakbonden hebben immers zeer uitgebreid aangetoond dat er in de praktijk voor de chauffeurs en technici bijna niets is gewijzigd, en dat de arbeidsgemeenschap zich nog steeds op het niveau van de zes provinciale entiteiten bevindt: de werknemers voelen zich bv. deel van De Lijn-Limburg of -Antwerpen; er zijn nog steeds zes arbeidsreglementen; per provincie is er een eigen rijschool en een eigen dispatching; overal gelden verschillende evaluatiesystemen, zijn er andere premies, enz.

De reorganisatie is in essentie een massale besparingsoperatie (behalve op managementniveau).

De aanpassingen die wel zijn doorgevoerd brengen vooral nefaste gevolgen met zich mee voor de werknemers en de reizigers. De bruuske en chaotische aanpak van de reorganisatie en de besparingen op personeel hebben geleid tot het vertrek van vele werknemers, in het bijzonder technici, in die mate zelfs dat experts zich zorgen maken over de veiligheid van de chauffeurs en de reizigers. De nieuwe leidinggevenden weten vaak ook niet wat hun bevoegdheid precies inhoudt, zodat de werknemers vaak aan hun lot zijn overgelaten.

De directie van De Lijn gaf ook zelf toe dat de reorganisatie niet verloopt zoals gewenst en bevestigt het tekort aan chauffeurs en technici, het gebrek aan wisselstukken, de problemen bij ICT enz.

Voor de reizigers betekenen de besparingen en de reorganisatie vooral afgeschafte ritten en bussen en trams die te laat komen, terwijl de ticketprijzen stijgen. De tevredenheid gaat dan ook jaar na jaar achteruit.

Enkel wanneer de dienstverlening optimaal is kan de reiziger overtuigd worden om het openbaar vervoer te (blijven) nemen.

Door de blijvende daling van de efficiëntie staat De Lijn steeds zwakker als openbare dienstverlener en wordt de vervoermaatschappij kwetsbaar voor verdere privatisering. In andere landen zien we dat dat laatste leidt tot een vermindering van de dienstverlening en een enorme verhoging van de prijzen.

In tijden van klimaatverandering en verkeersinfarcten is een goed werkend openbaar vervoer cruciaal. Een totaal andere beleidsaanpak met grootse investeringen en aandacht voor de belangen van de reizigers en de werknemers is dan ook noodzakelijk.

Verkiezingen verschoven naar 28.05.2020.

De directie van De Lijn had zich niet voorbereid op het scenario waarbij de Arbeidsrechtbank de vakbonden gelijk gaf. Alle voorbereidingen van de sociale verkiezingen waren gericht op de gecentraliseerde versie van de overlegorganen (één ondernemingsraad en drie comités voor preventie en bescherming op het werk).

De directie trachtte de verkiezingen uit te stellen naar juni, buiten de wettelijk voorziene periode, met alle gevolgen voor de beschermde werknemers vandien. 

Tijdens een vergadering in aanwezigheid van de advocaten en een sociaal bemiddelaar van de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal overleg werd op 19.02.2020 uiteindelijk overeengekomen dat de verkiezingen op 28.05.2020 plaatsvinden.

Dankzij het positieve vonnis van de Arbeidsrechtbank zullen er die dag opnieuw werknemersvertegenwoordigers gekozen worden voor zes ondernemingsraden en zes comités voor bescherming en preventie op het werk.

We wensen de kandidaten veel succes!

Opinie van advocaten Lies Michielsen en Laetitia Parmentier op Dewereldmorgen.be naar aanleiding van het politiekgeweld tegen klimaatactivisten op 12 oktober

Op 12 oktober verjoeg de Brusselse oproerpolitie een duizendtal burgers die demonstreerden voor het klimaat hardhandig van het Koningsplein. Enkele uren nadat de vreedzame actie, met veel gezinnen met kinderen onder de deelnemers, werd verplaatst buiten de neutrale zone, chargeerde de politie zonder aanleiding en zonder noodzaak met pepperspray, wapenstok en waterkanon, op last van burgemeester Close. Meer dan 400 mensen werden bestuurlijk aangehouden.

"Zonder twijfel dienen de korpschef en het Comité P zich over de feiten te buigen. Alleen een strafonderzoek zal echter aan het licht kunnen brengen welke inbreuken de Brusselse politie heeft begaan en wie verantwoordelijkheid draagt. Alleen al met het oog op het verzamelen van de gebeurde feiten en de opdrachten daartoe, is zo’n strafonderzoek onontbeerlijk."

De volledige opinie:

https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2019/10/24/waarom-geen-strafonderzoek-over-politiegeweld-tegen-demonstranten/

In Turkije wordt de nationale wetgeving steeds vaker gebruikt om afwijkende stemmen te onderdrukken.

Op 22 december 2020 heeft de Grote Kamer van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens Turkije scherp veroordeeld voor de detentie van het Koerdische parlementslid Selahattin Dermitas en zijn onmiddellijke vrijlating bevolen.

In dit zeer lange en met redenen omklede arrest:

-          herinnert het Hof aan het belang van de vrijheid van meningsuiting, in het bijzonder voor verkozen parlementsleden van de oppositie,

-          benadrukt het Hof het fundamentele karakter van het recht op vrijheid en het restrictieve karakter van de uitzonderingen daarop,

-          en is het van oordeel dat de detentie van de verzoeker een inbreuk vormt op het pluralisme en de vrije verkiezingen.

De feiten

Selahettin Dermitas is een vooraanstaand Koerdisch politicus. Hij is de co-voorzitter van de HDP en is lid van het parlement.

Zijn arrestatie en detentie worden door het Hof als volgt samengevat:

Op 4 november 2016 werd de Heer Demirtas gearresteerd. Op dezelfde dag beval de vrederechter van Diyarbakır zijn voorlopige hechtenis. Tijdens de strafprocedure die eerst in Diyarbakır en vervolgens in Ankara werd gevoerd, hebben de bevoegde Assisenrechtbanken de voorlopige hechtenis verlengd (...) tot 2 september 2019. Bovendien heeft het Hof van Assisen van Istanbul bij uitspraak van 7 september 2018 Selahettin Dermitas veroordeeld tot vier jaar en acht maanden gevangenisstraf voor propaganda ten gunste van een terroristische organisatie, doch heeft de vrijheidsberoving niet bevolen. Na de uitspraak van het Hof van Beroep van Istanbul op 4 december 2018 werd het vonnis definitief. Als gevolg daarvan is de uitvoering van de straf van vier jaar en acht maanden gevangenisstraf begonnen op 7 december 2018. In dit verband merkt het Hof op dat verzoeker vanaf 7 december 2018 in twee afzonderlijke strafzaken van zijn vrijheid is beroofd.

De Heer Selahettin Dermitas werd beschuldigingd van lidmaatschap van een terroristische organisatie. Hij is in voorlopige hechtenis genomen wegens strafbare feiten zijnde terrorisme, in het bijzonder die welke zijn voorzien in artikel 314, §§ 1 en 2, van het CP, namelijk het oprichten of leiden van een gewapende terroristische organisatie en het lidmaatschap van een dergelijke organisatie, De beschuldigingen werden uitsluitend gebaseerd op zijn toespraken en tweets. 

De Commissaris voor de Mensenrechten van de Raad van Europa, Dunja Mijatović is vrijwillig tussengekomen in de zaak voor het Hof aan de zijde van de Heer Demirtas evenals de Interparlementaire Unie ("GPE") en de NGO's Artikel 19 en Human Rights Watch.

De NGO's herinnerden eraan dat de detentie van Selahattin Dermitas verre van een geïsoleerd geval is in Turkije aangezien, sinds de poging tot een militaire staatsgreep van 15 juli 2016, al  1.482 HDP-leden, waaronder verschillende parlementsleden, in voorlopige hechtenis zijn genomen. Zij stellen dat een groot deel van de betrokken personen van hun vrijheid is beroofd voor het houden van politieke toespraken. Zij benadrukken het belang van het publieke debat in een democratische samenleving en bekritiseren het gebruik van maatregelen die leiden tot de willekeurige vrijheidsberoving van HDP-afgevaardigden.

Mevrouw Dunja Mijatović benadrukte de context van de wijdverbreide onderdrukking van opposanten.

De commissaris voor de mensenrechten is van mening dat de detentie van de Heer Demirtas heeft plaatsgevonden in een algemene context van repressie tegen verschillende groepen die kritiek hebben op het officiële beleid in Turkije. Zij stelt dat veel HDP-afgevaardigden zijn vervolgd en in voorlopige hechtenis zijn genomen op grond van beschuldigingen van terrorisme, nadat zij op legitieme wijze gebruik hadden gemaakt van hun recht op vrijheid van meningsuiting.

In dit verband merkt de commissaris voor de mensenrechten op dat het bewijsmateriaal in Turkije zich steeds vaker uitsluitend beperkt tot verklaringen en handelingen die duidelijk niet gewelddadig zijn en die a priori moeten worden beschermd door artikel 10 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Zij beschouwt de huidige situatie als een systematisch verzuim van de Turkse openbare ministeries en rechtbanken om een degelijke contextuele analyse uit te voeren en het bewijsmateriaal te filteren in het licht van de vaste rechtspraak van het Europees Hof van de Rechten van de Mens met betrekking tot artikel 10 van het Verdrag.

- De beslissing van de Grote Kamer van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens.

Het Hof heeft Turkije schuldig bevonden aan verschillende schendingen van het Verdrag.

- De schending van het recht op vrije meningsuiting: artikel 10 EVRM.

In de eerste plaats heeft het Hof de beschuldigingen van schending van het recht op vrije meningsuiting onderzocht.

Het Hof begint met erop te wijzen dat het in zijn rechtspraak consequent het belang heeft benadrukt van de vrijheid van meningsuiting voor de parlementsleden, vector bij uitstek van het politieke woord, en dat er geen twijfel over kan bestaan dat elke verklaring van een parlementslid een hoge mate van bescherming vereist (Karácsony e.a., reeds aangehaald, § 138). De regel van de parlementaire immuniteit getuigt van deze hoge mate van bescherming, met name de parlementaire oppositie te trachten te beschermen. Het Hof vindt het belangrijk de parlementaire minderheid te beschermen tegen misbruik door de meerderheid (ibid., § 147).

Aangezien de vrijheid van meningsuiting niet absoluut is, heeft het Hof zich vervolgens gebogen over de aan Selahattin Dermitas toegeschreven toespraken en geschriften teneinde te onderzoeken of deze binnen de vrijheid van meningsuiting van een verkozen parlementslid vielen of een misdrijf vormden.

De Turkse regering beweerde dat verzoeker in de toespraken in kwestie het zelfbeschikkingsrecht had verdedigd, dat hij de terroristische daden, die door leden van de PKK zouden zijn gepleegd, had omschreven als een legitieme "zelfverdedigingsoorlog" en daden van "verzet", en dat hij de operaties van de veiligheidstroepen had bekritiseerd als "bloedbaden", ... en dat hij de leider van de PKK had geprezen en de bevolking had opgeroepen om de straat op te gaan.

De heer Dermitas betwistte het bestaan van deze toespraken niet, maar beweerde dat hij soortgelijke toespraken had gehouden in het parlement en dat de desbetreffende toespraken bijgevolg werden beschermd door het eerste lid van artikel 83 van de Turkse grondwet, dat voorziet in parlementaire immuniteit.

Turkije heeft echter artikel 83 van de Grondwet gewijzigd, juist om de verklaringen van bepaalde parlementsleden die de publieke opinie choqueren, te kunnen veroordelen.

In dit verband is het Hof van oordeel dat deze wetswijziging een ad hoc, eenmalig en ad hominem wetswijziging was zonder enig precedent in de Turkse grondwettelijke traditie. Uit de motivering van de grondwetswijziging blijkt dat uitdrukkelijk wordt verwezen naar bepaalde specifieke verklaringen van parlementsleden, in het bijzonder die van de oppositie.

Het Hof herinnert eraan dat wetten die uitsluitend gericht zijn naar bepaalde personen, in strijd zijn met de algemene principes van een rechtsstaat (Baka/Hongarije [GC], nr. 20261/12, § 117, 23 juni 2016).

Een inbreuk op de door artikel 10 EVRM beschermde vrijheid van meningsuiting moet bij wet worden geregeld, hetgeen de voorspelbaarheid van de gevolgen die bepaalde toespraken kunnen hebben, impliceert. Door zijn grondwet te wijzigen, naar aanleiding van een aantal toespraken, met als enig doel de heer Demirtas en andere Koerdische parlementsleden te vervolgen, heeft Turkije artikel 10 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) geschonden.

Ten slotte herinnert het Hof eraan dat het onlangs in twee arresten tegen Turkije heeft geoordeeld dat kritiek op regeringen en de verspreiding van informatie die door de leiders en heersers van een land als gevaarlijk voor de nationale belangen wordt beschouwd, niet mag leiden tot het formuleren van bijzonder ernstige strafrechtelijke aanklachten, zoals lidmaatschap van of hulp aan een gewapende terroristische organisatie, een poging om de regering of de grondwettelijke orde omver te werpen of propaganda voor terrorisme. Bovendien moet, zelfs in gevallen waarin dergelijke ernstige beschuldigingen bestaan, voorlopige hechtenis slechts bij uitzondering worden gebruikt, als laatste redmiddel, wanneer andere maatregelen niet volstaan om het goede verloop van de procedure werkelijk te garanderen (Mehmet Hasan Altan, reeds aangehaald, § 211, en Åžahin Alpay, reeds aangehaald, § 181).

Om samen te vatten, wat de schending van het recht op vrije meningsuiting betreft, herinnert het Hof eraan dat dit recht in het bijzonder belangrijk is voor de parlementsleden, en dat er net daarom is voorzien in parlementaire immuniteit. Vervolgens wordt kritiek geuit op de wetswijziging over de parlementaire onschendbaarheid, die uitsluitend was bedoeld om parlementsleden van de oppositie te vervolgen. Tot slot herinnert het Hof eraan dat kritiek op de regering of de leiders van een land op geen enkele wijze als terroristisch kan worden bestempeld.

Het gebruik van de term "terrorist" om tegenstanders gevangen te nemen is een constante in Turkije en het arrest van de Grote Kamer is het derde arrest waarin het Hof Turkije heeft gevraagd een einde te maken aan deze praktijk, die in strijd is met het Verdrag.

- De schending van het recht op vrijheid: artikel 5 EVRM.

De Heer Dermitas wordt sinds 2016 gedetineerd.

- Schending van artikel 5, lid 1, EVRM

Om te beginnen is het Hof teruggekomen op de beginselen en het fundamentele belang van het recht op vrijheid en bescherming tegen willekeurige vrijheidsberoving.

Artikel 5 van het verdrag garandeert een recht dat van zeer groot belang is in "een democratische samenleving", namelijk het grondrecht op vrijheid en veiligheid (Assanidze v. Georgië [GC], nr. 71503/01, § 169, EVRM 2004 II). Samen met de artikelen 2, 3 en 4 is artikel 5 van het Verdrag een van de belangrijkste bepalingen ter waarborging van de grondrechten ter bescherming van de fysieke veiligheid van personen en is als zodanig van het grootste belang (Buzadji, reeds aangehaald, § 84). Het voornaamste doel ervan is het individu te beschermen tegen willekeurige of ongerechtvaardigde vrijheidsberoving (IlaÅŸcu e.a. tegen Moldavië en Rusland [GC], nr. 48787/99, § 461, EVRM 2004-VII).

Het Hof verklaart verder dat er, om een persoon te kunnen aanhouden, redelijke verdenkingen moeten bestaan voor een strafbaar feit, zoals bepaald in artikel 5, lid 1, onder c).

De "redelijkheid" van de verdenkingen waarop de aanhouding moet worden gebaseerd, is een essentieel element van de door artikel 5, lid 1, onder c), geboden bescherming. Het bestaan van redelijke verdenkingen veronderstelt het bestaan van feiten of informatie die een objectieve waarnemer ervan kunnen overtuigen dat de betrokkene het ten laste gelegde strafbare feit kan hebben gepleegd. Wat als redelijk kan worden beschouwd, hangt echter af van alle omstandigheden (Fox, Campbell en Hartley tegen het Verenigd Koninkrijk, 30 augustus 1990, § 32, Serie A nr. 182, O'Hara tegen het Verenigd Koninkrijk, nr. 37555/97, § 34, EVRM 2001 X, Çiçek tegen Turkije (dec.), nr. 72774/10, § 62, 3 maart 2015, Mehmet Hasan Altan, reeds aangehaald, § 124, en Åžahin Alpay, reeds aangehaald, § 103).

Na onderzoek van de betrokken zaak heeft het Hof vastgesteld dat voor de voorlopige hechtenis van de Heer Demirtas geen concrete feiten of gegevens zijn aangevoerd die gelden als “redelijke verdenking” die de voorlopige detentie rechtvaardigen. Niettemin werd de Heer Demirtas van zijn vrijheid beroofd. Bijgevolg is het Hof van mening dat op het moment dat de Heer Demirtas onder voorlopige hechtenis werd geplaatst er geen feiten of informatie waren die een objectieve waarnemer ervan zouden kunnen overtuigen dat de Heer Demirtas de vermeende strafbare feiten had begaan.

Het Hof komt vervolgens terug op de toespraken waarvoor de heer Dermirtas werd bekritiseerd, met name zijn toespraak van 21 april 2013, waarin hij zich uitsprak over de Koerdische beweging. Bij die gelegenheid gaf hij eerst aan dat de Koerdische beweging de oorlog als een legitieme zelfverdedigingsoorlog beschouwt. Vervolgens zei hij dat het verkeerd was om wapens te gebruiken voor zover het mogelijk was om geweldloos weerstand te bieden. Hij voegde eraan toe dat er zonder de PKK-beweging geen Koerdische mensen in Turkije meer zouden wonen. Uit de toespraken van de Heer Demirtas blijkt dat hij van mening is dat het Koerdische volk in Turkije zijn bestaan deels te danken heeft aan de gewapende strijd van de koerdische beweging. Deze toespraak kan worden opgevat als een beschrijving van de historische feiten met betrekking tot de Koerdische kwestie in Turkije, zoals die door de Heer Demirtas worden geïnterpreteerd. Het klopt dat de Heer Demirtas in zijn toespraak de "coup van 1984" en het "verzet in Åžemdinli [en] Eruh" vernoemde als handelingen die de realiteit van het Koerdische volk creëerden. In feite is het niet onredelijk om te zeggen dat de heer Demirtas de eerste PKK- aanslagen beschreef als "de staatsgreep van 1984" en "verzet tegen Åžemdinli [en] Eruh". Het Hof is echter van mening dat dit discours ook moet worden gezien in de algemene context van het "vredesproces", waarin de Turkse samenleving openlijk heeft gedebatteerd over de oorsprong van de Koerdische kwestie. Volgens het Hof hebben de toespraken betrekking op een beoordeling door de betrokkene van de gewapende conflicten in Turkije en niet op het aanzetten tot geweld en de verheerlijking van het terrorisme. Over het geheel genomen kan niet worden gesteld dat zij kunnen leiden tot nog meer geweld of een verslechtering van de veiligheidssituatie in welke regio van Turkije dan ook.

Het Hof concludeert dat er in het onderhavige geval sprake is van een schending van artikel 5, § 1, van het Verdrag, omdat er geen redelijke redenen waren om de aanvrager ervan te verdenken een strafbaar feit te hebben gepleegd.

- Schending van artikel 5, lid 3, EVRM

Artikel 5, lid 3, bepaalt dat een persoon die op grond van artikel 5, lid 1, onder c), in hechtenis is genomen, zo spoedig mogelijk voor het gerecht moet worden gebracht.

Het Hof herinnert er aan dat de redelijke gronden waarom de gedetineerde in voorlopige hechtenis worden geplaatst moeten blijven bestaan en dat dit een conditio sine qua non is voor de rechtmatigheid van de voortgezette hechtenis (Merabishvili, reeds aangehaald, § 222, met de daarin aangehaalde referenties). Bij gebrek aan dergelijke redenen is het Hof van oordeel dat er ook sprake is van een schending van artikel 5, § 3, van het Verdrag.

-Schending van artikel 3 van Protocol nr. 1 bij het Verdrag.

Selahettin Dermitas klaagde zijn voorlopige hechtenis aan als een politieke maatregel die er in werkelijkheid op gericht is hem te beletten zijn mandaat als parlementslid uit te oefenen.

Het Hof heeft de gevolgen van deze inmenging - vrijheidsberoving - voor de uitoefening van het politieke mandaat waarvoor de heer Dermitas is gekozen, onderzocht.

Het Hof is van oordeel dat vrijheidsberoving een dermate ernstige inbreuk vormt op de uitoefening van de grondrechten dat zij alleen gerechtvaardigd is wanneer andere, minder strenge maatregelen zijn overwogen en ontoereikend zijn bevonden om het persoonlijk of openbaar belang dat opsluiting vereist, te beschermen (Stanev/Bulgarije [GC], nr. 36760/06, § 143, EVRM 2012).

Deze overwegingen gelden a fortiori voor de detentie van een parlementslid. In een democratie is het parlement een onmisbaar forum voor het politieke debat, waarvan de uitoefening van het parlementaire mandaat deel uitmaakt. Tijdens de uitoefening van zijn of haar mandaat vertegenwoordigt een parlementslid de kiezers, maakt hij of zij melding van hun zorgen en verdedigt hij of zij hun belangen.

In het onderhavige geval herinnert het Hof eraan dat de parlementaire immuniteit geen voorrecht is dat aan individuele parlementsleden wordt verleend, maar een voorrecht dat aan het parlement, als instelling, wordt verleend om de goede werking ervan te waarborgen. (...) Indien een staat voorziet in parlementaire onschendbaarheid van strafvervolging en vrijheidsbeneming, moet de bevoegde rechter dan ook in de eerste plaats nagaan of de aangehouden persoon geen parlementaire onschendbaarheid geniet ten aanzien van de betrokken handelingen.

De Turkse rechtbanken hebben echter niet onderzocht of de toespraken waarvan de heer Dermirtas wordt beschuldigd, worden beschermd door artikel 83, eerste alinea, van de Turkse grondwet.

Het Hof concludeert derhalve dat, zelfs indien verzoeker zijn status van parlementslid gedurende zijn gehele ambtstermijn heeft kunnen behouden, de praktische onmogelijkheid voor hem om deel te nemen aan de activiteiten van de parlementaire debatten wegens zijn voorlopige hechtenis een ongerechtvaardigde inbreuk vormt op de vrije meningsuiting van het volk en op zijn recht om te worden verkozen en zijn parlementair mandaat uit te oefenen. Bijgevolg concludeert het Hof dat de voorlopige hechtenis van verzoeker onverenigbaar was met de essentie van het recht om te worden verkozen en zijn parlementair mandaat uit te oefenen overeenkomstig artikel 3 van Protocol nr. 1.

Hieruit volgt dat er sprake is van een schending van artikel 3 van Protocol nr. 1 bij het Verdrag.

- Schending van artikel 18 EVRM

Artikel 18 van het verdrag bepaalt dat de beperkingen die krachtens dit verdrag op de genoemde rechten en vrijheden worden gesteld, alleen mogen worden toegepast voor het doel waarvoor zij zijn bedoeld.

De heer Dermitas beweert dat de vervolging en de detentie van de heer Dermitas een schending van zijn grondrechten zijn, met als enig doel een stem van de oppositie het zwijgen op te leggen. Dit is duidelijk geen beperking waarin het verdrag voorziet.

In dezelfde geest wijst de commissaris voor de mensenrechten erop dat het behoud van het recht op vrije meningsuiting op dit moment des te moeilijker is omdat de onafhankelijkheid en de onpartijdigheid van de rechterlijke macht in Turkije duidelijk worden uitgehold. In dit verband wijst zij erop dat talrijke strafprocedures de vrijheid van meningsuiting en het recht op vrijheid en veiligheid onnodig beperken, niet alleen voor parlementsleden maar ook voor burgemeesters, academici, journalisten en mensenrechtenactivisten die kritiek hebben op het officiële beleid, in het bijzonder op de situatie in het zuidoosten van Turkije. Zij is van mening dat het strafrecht en de strafprocedures momenteel worden gebruikt om afwijkende stemmen het zwijgen op te leggen.

Het Hof merkt ook op dat verschillende HDP-leiders en gekozen burgemeesters in voorlopige hechtenis zijn genomen. Hoewel het Hof geen toegang heeft tot de inhoud van de strafprocedure tegen deze personen, merkt het op dat volgens verschillende verslagen en adviezen van internationale waarnemers de belangrijkste reden voor de vrijheidsberoving van deze personen hun politieke toespraken is. In dit verband hecht het Hof veel belang aan de bevindingen van derden, en meer in het bijzonder aan die van de commissaris voor de mensenrechten, die benadrukt dat de nationale wetgeving steeds vaker wordt gebruikt om afwijkende meningen te onderdrukken. Het Hof is dan ook van oordeel dat de beslissingen betreffende het plaatsen van de Heer Demirtas in voorlopige hechtenis geen op zichzelf staand geval zijn. Integendeel, ze lijken een bepaald patroon te volgen.

Het Hof concludeert dat de vrijheidsberoving van de Heer Demirtas, met name tijdens twee kritische campagnes, namelijk die van het referendum en de presidentsverkiezingen, een bijbedoeling had, namelijk het verstikken van het pluralisme en het beperken van het vrije spel van het politieke debat, dat de kern van het concept van een democratische samenleving vormt.

Er is  een schending van artikel 18 van het verdrag in combinatie met artikel 5, aangezien de vrijheidsberoving in feite een politiek doel diende en niet een van de legitieme doelstellingen van het verdrag was.

Ten slotte verzoekt het Hof Turkije op grond van artikel 46, lid 1, van het Verdrag, dat de staten verplicht zich aan de arresten van het Hof te houden, de onmiddellijke vrijlating van Selahettin Dermitas te bewerkstelligen.

Robin (34) wint proces tegen Volvo Cars en krijgt 20.000 euro loon: “Het gaat niet over geld, maar over principes”

Na een eerdere veroordeling midden juli is Volvo Cars onlangs opnieuw veroordeeld. Het bedrijf in de Gentse haven, maakte zich volgens de rechter schuldig aan ‘syndicale discriminatie’. Robin Tonniau, die het proces aanspande tegen zijn voormalige werkgever, krijgt zes maanden loon uitbetaald. “Ik hoop dat de zaak over de lippen zal gaan”, zegt de Ronsenaar. 

Jan Buelens van PROGRESS Lawyers Network trad op als advocaat voor dhr. Tonniau

Lees hier het volledige artikel in Het Laatste Nieuws

PROGRESS Lawyers Network komt op voor de rechten van platformwerkers

Op 15 juni staakten de fietskoeriers van Deliveroo omdat hun vergoeding met minstens 25% werd verminderd. De reden waarom Deliveroo dit kan doen is omdat ze haar koeriers het slechtst mogelijke statuut met zo weinig mogelijk bescherming opdringt. Zo werken veel van de koeriers als zelfstandigen terwijl ze eigenlijk werknemers zouden moeten zijn. In de contracten met Deliveroo wordt geen vaste vergoeding opgenomen, zodat Deliveroo eenzijdig kan bepalen hoeveel ze de koeriers betaalt. Maar het kan nog erger.

Wat zou jij ervan denken om te werken zonder dat je sociale zekerheid opbouwt, zonder bescherming tegen ontslag, zonder aandacht voor veiligheid en gezondheid, zonder cao’s, zonder minimumlonen? Zonder basisrechten dus.

In de zomer van 2018 heeft de regering al deze basisrechten ontnomen van wie via een platform werkt. Door de invoering van de Platformwet verliezen bijvoorbeeld fietskoeriers elke sociale bescherming, met inbegrip van de minimale bescherming die ze nog hadden als zelfstandige. Ze krijgen een non-statuut. Deliveroo maakt hier nu al gebruik van.

Dit kan en moet anders. In Nederland heeft de vakbond een proces tegen Deliveroo gewonnen waardoor zij platformwerkers nu als werknemers moet behandelen, en niet langer als zelfstandigen.

Namens de vakbonden vecht PROGRESS Lawyers Network deze Platformwet dan ook aan voor het Grondwettelijk Hof. De openbare zitting zal dit najaar of in het voorjaar van 2020 plaatsvinden.

De actie van de koeriers is van groot belang omdat het de enige manier is om de race to the bottom te stoppen en de basisrechten van werknemers af te dwingen. 

Ben je zelf koerier of ken je koeriers die problemen ondervinden? Contacteer ons.

Dit kan via

Facebook: PROGRESS Lawyers Network
Twitter: @PROGRESSLawyers
E-mail: info@progresslaw.net
Telefoon: 03 550 97 47

Foto: Geertje Franssen

België is veroordeeld wegens schending van het EVRM bij de uitzetting van een Soedanese onderdaan.

België wordt onder meer veroordeeld omdat zij de identificatie van een Soedanese onderdaan door haar autoriteiten heeft georganiseerd evenals zijn uitzetting naar Soedan, zonder te onderzoeken of de betrokkene bij zijn terugkeer aan een slechte behandeling zou worden onderworpen.

In arrest van 27 oktober 2020, dat bij unanimiteit werd uitgesproken, heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens België veroordeeld wegens schending van artikel 3 (verbod op onmenselijke of vernederende behandeling) en 13 (recht op een effectief rechtsmiddel) van het EVRM. De verzoeker was voor het Hof van Straatsburg vertegenwoordigd door Selma Benkhelifa en Robin Bronlet, advocaten van Progress Lawyers Network.

De zaak betreft M. A., een 25-jarige man, dat naar Soedan werd uitgezet nadat hij net een rechterlijke uitspraak had verkregen die zijn uitzetting had verboden. Het Hof concludeerde dan ook dat er sprake was van een schending van zijn recht op een effectief rechtsmiddel, in combinatie met artikel 3, dat een onmenselijke of vernederende behandeling verbiedt.

Maar het arrest van het Hof gaat nog verder: afgezien van deze flagrante illegaliteit wordt in het arrest geconcludeerd dat het beleid van de Belgische autoriteiten ten aanzien van Soedanese onderdanen over het algemeen niet in overeenstemming was met artikel 3 van het EVRM.

Het Hof concludeert, in navolging van de destijds door heel wat organisaties geuite kritiek, dat de Belgische staat zijn verplichtingen op basis van de Conventie heeft geschonden door Soedanese migranten voor te stellen aan een identificatiemissie uit Khartoem zonder zich er eerst van te vergewissen dat zij niet het risico lopen te worden vervolgd.

Het Hof herinnert er ook aan dat de Dienst voor Vreemdelingenzaken het EVRM heeft geschonden telkens wanneer zij een bevel om het grondgebied te verlaten aan een Soedanese onderdaan betekende, zonder de risico's voor deze personen in geval van hun terugkeer naar Soedan te hebben onderzocht, zelfs wanneer (nog) geen asielaanvraag was ingediend.

In dit verband is het Hof tenslotte van oordeel dat België "niet de voorwaarden heeft geschapen voor een realistisch vooruitzicht op toegang tot internationale bescherming": de verzoeker werd gearresteerd tijdens een razzia in het Brusselse Maximiliaan Park, hij heeft geen informatie ontvangen over de mogelijkheid om asiel aan te vragen, hij heeft geen toegang gehad tot de diensten van een tolk en kreeg pas na meer dan een maand opsluiting een advocaat te zien.

Met dit arrest, wordt het beleid van de regering-Michel en haar staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken, sterk veroordeeld.

De verzoeker had onder meer de tweets van de Staatssecretaris aan het Hof voorgelegd, de "ontmoedigende" Facebook-campagnes van de Dienst Vreemdelingenzaken, en geluidsfragmenten van een toespraak van voormalig Staatssecretaris, verzameld door De Morgen, waarin hij onder meer opschepte dat hij onrechtmatige uitzettingen had laten uitvoeren, werden aan het Hof overgemaakt.

Voor de advocaten van de betrokkene, zou deze veroordeling de regering Vivaldi ertoe moeten aanzetten te breken met het beleid van Theo Francken, dat gekenmerkt werd door minachting voor de fundamentele rechten, en om alles in het werk te stellen zodat ons land eindelijk niet langer door internationale rechtbanken wordt veroordeeld voor zijn migratie- en detentiebeleid.

Besmet, maar toch verplicht gaan werken?

Bedrijven verplichten hun werknemers om naar het werk te komen, zelfs al zijn ze in quarantaine. Een recente richtlijn van Sciensano is de boosdoener, zeggen Jan Buelens en Hind Riad.

De afgelopen dagen contacteerden ongeruste werknemers ons via onze coronavraagbaak. Hoewel ze in ­quarantaine moesten van­wege een hoogrisico-contact of omdat ze ­positief getest waren, verplichtte hun werkgever hen om te komen ­werken. Groot was onze verbazing. Toen we dit nakeken, bleek dat werkgevers misbruik maken van een ­recente richtlijn van Sciensano die dit ‘bij ­hoge ­uitzondering toelaat’. Daarbij zijn heel wat juridische en maatschappelijke ­vragen te stellen.

Dat het alle hens aan dek is om de tweede golf door te komen, is voor ­iedereen duidelijk. Dat dit inspanningen vereist van ons allemaal, eveneens. Toch ligt de lat voor onder­nemingen lager dan voor burgers. Gisteren nog lazen we dat duizenden werkgevers op corona-inbreuken ­betrapt werden, maar er bijna niet wordt gesanctioneerd.

Sinds kort hebben bedrijven zelfs een nieuw middel in handen om werknemers te verplichten om te ­komen werken. Werkgevers beroepen zich op een recente richtlijn van Sciensano, met daarin de volgende passage: ‘Voor personen die een ­essentieel beroep uitoefenen, zoals zorgverleners, kan werken per hoge uitzondering toegestaan worden indien dit de enige mogelijkheid is om de continuïteit van de zorg/dienst te waarborgen’.

Deze maatregel is op dit moment enigszins te begrijpen voor de zorgsector, maar zeker niet voor andere sectoren. De werknemers die ons ­contacteerden, komen uit de auto­productie, de spoorwegen, de chemiesector, de supermarkten. Zijn dit essentiële beroepen? Bij gebrek aan omschrijving van wat een essentieel beroep is, kan elke werkgever claimen dat hij daaronder valt.

Magere voorwaarden

De voorwaarden om deze ‘hoge uitzondering’ in te roepen, ogen erg ­mager. Het moet de enige mogelijkheid zijn om de continuïteit van de zorg of dienst te waarborgen, maar ook dat kan de werkgever zelf invullen. Een werknemer heeft geen reële mogelijkheid om dat te betwisten en riskeert zelfs zijn job kwijt te raken als hij het werk weigert te hernemen. Dit is volstrekt ongehoord. Als iemand verplicht wordt te gaan werken, moet er een afstand van minstens 1,5 meter tussen de collega’s zijn. Dit is in veel ­bedrijven volkomen illusoir, temeer daar dit in essentiële bedrijven geen verplichting is.

De richtlijn van Sciensano roept heel wat vragen op. Fundamenteel gaat het om het belang dat we hechten aan gezondheid versus economie. Als bedrijven in essentiële sectoren veilig kunnen werken, is er geen probleem. Maar op dit moment nemen overheid en werkgevers een enorm ­risico, terwijl de sanitaire situatie van het land rampzalig is. Werknemers verplichten te gaan werken, ook al zouden ze in quarantaine moeten, houdt een evident besmettingsgevaar in. Moet het gezegd dat het om een ­uiterst ­besmettelijk en (potentieel) dodelijk virus gaat dat al veel slacht­offers op de werkvloer heeft gemaakt?

Bovendien is er sprake van een dubbele moraal: een werknemer die de quarantaine niet naleeft, is strafbaar, maar een werkgever niet?

Veel werknemers zijn trouwens niet onverdeeld gelukkig met de quarantaine­regel omdat die aanzienlijk ­inkomstenverlies meebrengt. Men zou niet verplicht mogen worden te ‘kiezen’ om zichzelf en anderen in gevaar te brengen omdat men anders ­financieel niet rondkomt. Dit moet dringend verholpen worden door de werkgever het loonverlies te laten ­bijpassen. Onder druk van de werk­nemers en vakbonden besliste ­Delhaize onlangs om deze bijpassing te garanderen, het is een voorbeeld dat navolging verdient.

Er is ook nog die andere dubbele moraal: burgers moeten maskers dragen en contacten beperken, terwijl besmette mensen door hun werk­gever verplicht worden te gaan werken en in contact te komen met heel wat mensen. Dat is dweilen met de kraan open.

Basisprincipes

De richtlijn van Sciensano druist in ­tegen de basisprincipes van het ­welzijns- en het arbeidsrecht. Die principes houden in dat de werkgever voor zijn werknemers veilige en gezonde omstandigheden voorziet. Aangezien de richtlijn daartegen indruist, mag ze niet toegepast worden. Het in gevaar brengen van mensen is bovendien strafbaar.

Werd er trouwens al stilgestaan bij de enorme psychologische druk die dit voor werknemers genereert? Wie zal er de verantwoordelijkheid nemen als achteraf blijkt dat collega’s of burgers met wie de werknemers in contact komen, besmet werden, gehospitaliseerd werden, of erger? Of wordt alles opgeofferd op het altaar van de economie? Je bouwt geen economisch paradijs op een sociaal en menselijk kerkhof.

Zowel de overheid als de werkgevers nemen hier een veel te groot ­risico dat hun maatschappelijke verantwoordelijkheid en (strafrechtelijke) aansprakelijkheid in het gedrang brengt. De enige veilige en rechtvaardige oplossing is om deze richtlijn in te trekken.

Deze open brief verscheen in De Morgen

Geachte mevrouw Wilmès,
Geachte leden van de Belgische regering,

Wij schrijven u aan in verband met het prangende probleem van de mensen zonder papieren in België.

Portugal nam enkele weken geleden reeds het voortouw en ook in Italië wordt een massale regularisatie van het verblijf van mensen zonder papieren gepland. Beide landen doen dit zeer duidelijk omwille van een welbegrepen eigenbelang: Portugal ziet in dat de Coronacrisis enkel overwonnen kan worden wanneer alle personen die aanwezig zijn op het grondgebied gekend zijn en opgevolgd kunnen worden, en Italië heeft een enorm tekort aan seizoensarbeiders in de landbouw.

Beide redenen zijn ook aanwezig in België.

De Veiligheidsraad plant een voorzichtige afbouw van de maatregelen, met het risico op een heropflakkering van het virus. Grootschaalse testing en het nagaan van de contacten van alle besmette personen zullen een belangrijk middel zijn om dat risico te compenseren.

Dat laatste is echter niet mogelijk indien een groot deel van onze bevolking onder de radar moet blijven leven. Mensen zonder papieren zijn bovendien een uiterst kwetsbare groep, die geen toegang hebben tot goede huisvesting en vaak op straat of in kraakpanden leven waar niet eens stromend water is. Zij krijgen niet de juiste informatie, vinden moeilijk toegang tot de gezondheidszorg, zijn bang om in aanraking te komen met de overheid enzovoort. Door deze kwetsbaarheid is de kans dus groot dat er onder hen coronabesmettingen zijn die vooralsnog niet in de statistieken voorkomen.

De regularisatie van het verblijf van deze mensen brengt enkel voordelen met zich mee.

Besmette personen zullen kunnen worden verzorgd en opgenomen in het systeem van contact tracing, en zo geen risico meer vormen voor anderen.

De vele gezonde mensen zonder papieren staan te springen om op een legale manier aan het werk te gaan en voor zichzelf en hun gezin te zorgen. Voor de uitbraak van de epidemie werkten zij veelal in het zwart, onder slechte omstandigheden en voor hongerlonen. Sinds de quarantaine zijn de sectoren waarin zij klassiek tewerkgesteld werden (de horeca, schoonmaak, bouw,…) grotendeels platgelegd. De andere werknemers zijn tijdelijk werkloos wegens overmacht en krijgen een uitkering, maar de mensen zonder papieren zijn huiswaarts moeten keren zonder enige sociale bescherming of inkomen, terwijl het vaak gaat om gezinnen met kinderen.

Parallel aan deze situatie ondervinden veel sectoren in België moeilijkheden omdat ze productiecijfers bij te houden hebben, maar niet genoeg arbeidskrachten kunnen vinden: de landbouw, de voedingsindustrie, de paramedische diensten en de luchthavens voor het goederenvervoer. In deze essentiële sectoren is de toename van het aantal vacatures spectaculair. Sommige van deze functies waren al voor de crisis opgenomen in de lijst van knelpuntberoepen, maar voor vele andere is een korte opleiding voldoende om aan het werk te kunnen gaan.

Dit tekort aan arbeidskrachten zal leiden tot enorme economische verliezen.

Wat een verspilling, wetende dat veel mensen zonder papieren klaarstaan om vacatures in te vullen en hun steentje bij te dragen aan de Belgische economie. Vaak hebben zij al een diploma en/of ervaring in de getroffen sectoren, en een niet te onderschatten voordeel: zeer velen spreken reeds een of meerdere van de landstalen, in tegenstelling tot bv. seizoensarbeiders.

Ook in ‘normale’ tijden wordt opgeroepen tot een nieuwe regularisatiecampagne (zoals ze in 1999 en 2009 plaatsvonden), omwille van humanitaire redenen en omdat het niet goed is om een ondergrondse economie te laten voortbestaan. Het tegenargument dat dan gebruikt wordt is het zogenaamde aanzuigeffect: mensen uit het buitenland zouden naar België komen in de hoop hier verblijfsrecht te krijgen. Echter, omdat de Belgische en zelfs Europese grenzen tot nader order gesloten zijn, kan hiervan geen sprake zijn.

Bovendien is het niet nodig om de wet te veranderen om het verblijf van een grote groep mensen zonder papieren te regulariseren: uw regering kan de Dienst Vreemdelingenzaken simpelweg opdragen om de huidige wetgeving op een soepele manier toe te passen. In principe moet men bij een aanvraag op basis van het artikel 9bis van de Vreemdelingenwet eerst aantonen dat men in buitengewone omstandigheden verkeert die het zeer moeilijk maken om terug te keren naar het land van herkomst, waarna de integratie moet worden bewezen.

Aangezien niemand op dit moment België kan verlaten, laat staan dat er passagiersvluchten zijn, is aan de eerste voorwaarde voldaan. Wie vervolgens argumenten kan laten gelden als een lang verblijf en goede integratie in België, een gezin met schoolgaande kinderen, een diploma voor een knelpuntberoep of de bereidheid om in een van de bovenvermelde sectoren aan de slag te gaan, of ook een bijzondere kwetsbaarheid, zou een positieve beslissing moeten krijgen.

Zo’n maatregel zou niet alleen een uitweg bieden uit de uitzichtloosheid voor zeer veel mensen, ook de gezondheidszorg en de economie zouden u dankbaar zijn, mevrouw Wilmès.

In afwachting van uw reactie tekenen wij met de meeste achting,

Vierhondertal ondertekenaars, onder wie:

Mieke Van Laer, advocate PROGRESS Lawyers Network
Marie-Pierre De Buisseret, advocate Kompaso
Dr. Réginald Moreels, chirurg, voormalig minister voor internationale samenwerking
Dr. Ri de Ridder, arts, auteur, voorzitter Dokters van de Wereld
Kati Verstrepen, advocate en oud-stafhouder balie Antwerpen, voorzitter Liga voor Mensenrechten
Eva Brems, professor mensenrechten UGent
ACV-CSC
Samenlevingsopbouw
KifKif
Geneeskunde voor het Volk

https://m.hln.be/in-de-buurt/schoten/stad-gaat-in-beroep-tegen-uitspraak-arbeidsrechtbank-in-zaak-peter-spruyt~ac42d3d6/

Openbaar ministerie eist celstraf en zware boetes voor treinramp Buizingen

Op het proces over de treinramp in Buizingen die op 15 februari 2010 het leven kostte aan negentien mensen, heeft het parket-generaal een gevangenisstraf van 3 jaar met uitstel en een geldboete gevorderd tegen de treinbestuurder van de P-trein die bij het ongeval betrokken was. Het OM eist zware boetes voor NMBS en Infrabel.

Meester Jan Buelens treedt op als advocaat in dit proces.

https://www.standaard.be/cnt/dmf20190916_04611568

Grote overwinning voor de woonwagenbewoners in Deurne: hun terrein blijft open

Lees hier het artikel in de De Standaard

Het college van burgemeester en schepenen van de stad Antwerpen heeft vandaag beslist om het woonwagenterrein in Deurne toch open te houden.

Eerder dit jaar besliste het college nog om het terrein aan de Krijgsbaan op termijn te sluiten. Op dat terrein wonen een 50-tal gezinnen, onder wie 25 kinderen die in de buurt school lopen. De bewoners begonnen een petitie die intussen duizenden keren getekend werd. Half maart dienden zij vervolgens samen met hun advocaten Lies Michielsen en Mieke Van Laer van PROGRESS Lawyers Network een klacht in bij het Agentschap Binnenlands Bestuur (ABB) om de beslissing van het college te laten vernietigen. Heel wat organisaties waaronder de Liga voor de Mensenrechten, het Minderhedenforum en Samenlevingsopbouw dienden eveneens een klacht in.

Veel solidariteit 

“Met het hele terrein stonden we als één familie klaar om voor onze rechten op te komen.” zegt Godelieve Hoes die ook op het terrein woont. “Wij laten ons niet zomaar als een hond wegjagen”, zegt ze. “Eerst volgen we in nauw overleg met de stad een traject voor een aangepaste renovatie en reorganisatie van het terrein, om dan plots top-down een beslissing van het college te krijgen over de definitieve sluiting van ons terrein”.

De bewoners voelden veel solidariteit rondom zich. “We krijgen van overal steun”, zegt Godelieve. “Op 2 weken tijd tekenden meer dan 4500 mensen onze petitie. De frituur, de bakker, het café en de slager, allemaal staan ze achter ons.” Ook de solidariteit van woonwagenbewoners elders is hartverwarmend. “Vanuit andere hoeken van het land en ook vanuit Nederland krijgen we ondersteunende boodschappen,” zegt Godelieve met veel trots.

Ook steun uit politieke hoek

“Wij zijn ook blij met de steun van de mensen van PVDA, Groen en CD&V. Zij dienden al steunmoties in. Ook zij vragen het stadsbestuur om op haar beslissing terug te komen.”

Dankzij al deze acties en de solidariteit ziet het college zich nu verplicht om terug te komen op haar eerder genomen beslissing, en is er beslist om het terrein open te houden.

Dit is de enige mogelijke beslissing, wil de stad Antwerpen de Belgische en internationale wetgeving respecteren die het recht op wonen in een woonwagen beschermt.

Veel mensen zitten momenteel technisch werkloos thuis. Maar zijn die werknemers ook op de lange termijn voldoende beschermd tegen de economische gevolgen van de crisis? Radio 1 sprak met professor arbeidsrecht en advocatat bij Progress Lawyers Network Jan Buelens.

Het interview kan u hier herbeluisteren

Opinie in De Tijd: Betrek vakbonden meer bij coronamaatregelen

De auteurs, Jan Buelens en Hind Riad, zijn advocaat bij PROGRESS Lawyers Network. 

De regeringen in België geven aan krachtige maatregelen te nemen om de pandemie in te dijken. Maar ter bescherming van werknemers vallen ze veel te zwak uit. Grote bedrijven mogen de betrokkenheid van vakbonden in de bestrijding van het coronavirus niet blijven weigeren.

De volledige opinie kan u hier lezen.

Feminicide: geen lippendienst maar structurele aandacht en middelen

Opinie van Mieke Van Laer en Jo Dereymaeker op dewereldmorgen.be

Maandag 11 november werd in Antwerpen een geslaagde 48ste editie van de Belgische vrouwendag gehouden. “Gevierd” zou fout uitgedrukt zijn, aangezien enkele dagen geleden voor de 19de keer dit jaar feminicide werd gepleegd.

Lees hier de volledige opinie:

https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2019/11/12/feminicide-geen-lippendienst-maar-structurele-aandacht-en-middelen/

A group of 15 lawyers from 7 European countries met in Istanbul from 13 till 15 October 2019 for a fact-finding mission to clarify the legal circumstances that led to the conviction of 18 Turkish lawyers by the 37th High Criminal Court in March of this year, resulting in long prison sentences.

There are currently two mass trials in Turkey against members of the Turkish lawyers' organization CHD çagdas Hukukçular Dernegi (Progressive Lawyers Association). In the first trial, which opened in 2013, 22 lawyers are accused (CHD I proceedings). In the second, which was opened in autumn 2018, 20 lawyers have been accused (CHD II proceedings). Eight of the lawyers accused in both cases are identical, with the same accusation of being a member of a terrorist group. In the second trial in March 2019,18 defendants were sentenced to between 3 and 18 years and 9 month imprisonment. The chairman of the CHD was sentenced to 11 years and 3 months. All lawyers were convicted for activities connected with their professional functions and were identified with their clients' causes. Istanbul Regional Court has rejected the appeal without an oral hearing. All of them will appealed to  the Supreme Court.

The European lawyers come from Belgium, Catalonia/Spain, Greece, Germany, France, Italy and Austria. They represent, among others, an international association of lawyers, two European lawyers' organizations, the European umbrella association of bar associations, various national and regional bar associations and lawyers' organizations.

Most of the European lawyers have already participated as observers in the mass trials of lawyers in Turkey and other politically motivated proceedings. Their main focus was on the question of whether Turkish and European law was violated in the proceedings. The results of these observations were recorded in reports.

The observations of the two CHD trials as well as numerous other politically motivated trials in Turkey, raised serious concerns about the respect for the rights of the accused and the defense lawyers. This was particularly the case with the 37th Heavy Criminal Court in Istanbul. Among other cases, it was in charge of the proceedings against Selahattin DemirtaÅŸ (one of the two HDP presidents), Canan Kaftancioglu (the Istanbul CHP president), Ahmet Altan (writer and journalist), ÅŸebnem Korur Fincanci (the president of the Human Rights Foundation of Turkey and one of the academies for peace), Ihsan Eliaçik (theologian and author).

During their stay in Istanbul, the European lawyers held talks with the defense lawyers of the 18 Turkish lawyers convicted, with 4 lawyers imprisoned in Silivri, including the chairman of the Turkish lawyers' organization CHD, Selçuk KozaÄŸaçlı, with defense lawyers from other politically motivated trials before the 37th High Criminal Court (see above), with the President of the Istanbul Bar Association, and with members of the Turkish Parliament.

They examined the question, taking into account the reasons for the judgement,

â–         the extent to which the independence of the court was respected in the proceedings

â–         whether the principle that no one should be tried twice for the same offence has been respected (ne bis in idem)

â–         whether the principles of a fair trial applicable under Turkish and European law have been respected

â–         whether the evidence satisfied the legal requirements

Following their visit, the observers will record the results of their visit in a report, draw the necessary legal conclusions and ask the Turkish Minister of Justice for an interview to present the results of their visit and their conclusions.

Press Release in name of: UIA (International Association of Lawyers), CCBE (The Council of Bars and Law Societies of Europe), ELDH (European Association of Lawyers for Democracy and World Human Rights), AED-EDL (European Democratic Lawyers), OBFG/Avocats.be, French National Bar Council,   The foundation The Day of the Endangered Lawyer, Athens Bar Association, PROGRESS Lawyers Network

Represented organisations:                                                                     

• ELDH - European Association of Lawyers for Democracy and World Human Rights
• AED-EDL - European Democratie Lawyers
• The foundation The Day of the Endangered Lawyer
• IADL - International Association of Democratie Lawyers
• PROGRESS Lawyers Network
• Giuristi Democratici
• CCBE The Council of Bars and Law Societies of Europe
• French National Bar Council
• OIAD - Observatoire International des Avocats en Danger (The International Observatory of Endangered Lawyers)
• Unione Camere Penali Italiane
• Consiglio Nazionale Forense (Italian National Bar Association).
• DSF AS - Défense Sans frontière - Avocats Solidaires
• UIA (International Association of Lawyers);
• OBFG/Avocats.be (Association of French speaking Bars of Belgium)
• Paris Bar Association
• Athens Bar Association
• Barcelona Bar Association
• Berlin Bar Association
• Brussels (French-speaking) Bar Association
• Brussels (Dutch-speaking) Bar Association (NOAB)
• Liège Bar Association
• Vienna Bar Association
• Barreau des Hauts-de-Seine

https://www.dewereldmorgen.be/custom-schrijver/?q=Mieke%20Van%20den%20Broeck
 
https://www.hln.be/de-krant/-balie-moet-uitspraken-publiekelijk-veroordelen~ac6cb8ef/
 
https://www.hln.be/nieuws/binnenland/dertigtal-advocates-protesteren-in-brussel-tegen-seksisme-binnen-justitie-er-is-duidelijk-een-glazen-plafond~a33e0b72/
 
https://www.demorgen.be/nieuws/sven-mary-niet-onder-de-indruk-van-kritiek-op-metoo-uitspraak-breng-mij-maar-voor-de-rechter~b49803d7/
 
https://www.demorgen.be/nieuws/het-is-door-uw-uiterlijk-zeker-dat-u-aangenomen-bent-drie-advocates-over-seksisme-aan-de-balie~b40fd8be/
 
https://www.knack.be/nieuws/belgie/seksisme-in-de-advocatuur-geweld-tegen-vrouwen-is-binnen-justitie-geen-prioriteit/article-longread-1580443.html--
 
https://www.jubel.be/vermoeden-van-valsheid/
 
http://www.vivreici.be/article/detail_bruxelles-une-trentaine-d-avocates-denoncent-le-sexisme-au-sein-de-la-justice?id=388640
 
https://www.bruzz.be/samenleving/dertigtal-advocates-houdt-flashmob-tegen-seksisme-binnen-justitie-2020-03-09
 
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20200309_04882997

Volvo veroordeeld voor syndicale discriminatie

Op 31 januari 2018 werden Ekrem, Muharrem, Mustafa en Nilufer samen met verschillende andere collega's bij Volvo Cars ontslagen omdat ze hadden deelgenomen aan een actie tegen de sterk toegenomen werkdruk. Met de hulp van Progress Lawyers Netwerk dienden ze een procedure in voor de Arbeidsrechtbank.

Op 12 juli oordeelde de rechtbank dat ze onterecht ontslagen werden: werknemers mogen niet worden ontslagen omwille van een staking. Volvo wordt veroordeeld voor syndicale discriminatie.

Collega’s Jan Buelens en Lies Michielsen in een opinie in De Morgen over de beslissing van de Vlaamse regering om de financiering aan Unia stop te zetten. ‘Als de regering voortaan zelf beslist welke mensenrechten belangrijk zijn, en welke niet, wordt het hele idee van mensenrechten ondergraven en geldt vooral de wet van de sterkste.’

door JAN BUELENS en LIES MICHIELSEN 4 oktober 2019, 7:13

In het regeerakkoord wordt lippendienst bewezen aan de strijd tegen discriminatie. Tegelijk trekt Vlaanderen zich terug uit het centrum dat bevoegd is voor discriminatie, met name Unia. Om de kritiek weg te wuiven dat er niets meer zou worden gedaan tegen discriminatie, wordt een Vlaams gelijkekansencentrum in het vooruitzicht gesteld.

Dit centrum zal enkel nog actie mogen ondernemen als dat past in de visie van de Vlaamse regering. Als de regering voortaan zelf beslist welke mensenrechten belangrijk zijn, en welke niet, wordt het hele idee van mensenrechten ondergraven en geldt vooral de wet van de sterkste.

Discriminatie is een van de meest onrechtvaardige behandelingen die iemand kan overkomen. Ongelijk behandeld worden zonder dat daarvoor een rechtmatige reden is, roept een gevoel van ongeloof, machteloosheid en boosheid op bij de slachtoffers. Dagelijks krijgen wij mensen over de vloer die gediscrimineerd worden. Werknemers die omwille van hun leeftijd of ziekte aan de kant worden geschoven, huurders die geen betaalbare woning of werk vinden alleen omwille van hun naam of loonbriefje, vrouwen die slachtoffer zijn van ongewenst seksueel gedrag,…

Al deze mensen willen hun verhaal kwijt. Ze hebben nood aan bijstand. Ze willen daartegen iets ondernemen. Vaak weten zij nu al niet waar ze terecht kunnen. Sommigen worden geholpen door Unia of een van haar lokale meldpunten.

In De Morgen van 2 oktober beweert Jambon dat Unia meer kwaad dan goed doet. Door in Terzake te focussen op een klein voorbeeld worden de honderden gevallen waarin Unia dagelijks mensen bijstaat in het belachelijke getrokken. In 2018 bekwam Unia in 295 gevallen een oplossing zonder naar de rechtbank te gaan en in 33 gevallen trok het naar de rechtbank. Dit cijfer lag hoger dan de voorgaande jaren omdat het aantal gevallen van discriminatie toeneemt.

Het is de Vlaamse regering echter helemaal niet alleen noch vooral om Unia te doen maar om haar visie op de mensenrechten en wat voor soort organisatie daarvoor mag opkomen.

WAAKHOND GEMUILKORFD
In Terzake van maandagavond kwam de aap uit de mouw. Toen Annelies Beck aan Jambon vroeg waarom er een apart Vlaams centrum moest komen, was zijn antwoord “omdat we daar meer impact op hebben”. Dit centrum moet focussen op “de uitdagingen die in Vlaanderen bestaan”.

Maar in hetzelfde regeerakkoord staat dat discriminatie in Vlaanderen welig tiert. Welke andere uitdagingen zijn er dan in Vlaanderen dan in België? Worden in Vlaanderen minder mensen gediscrimineerd omwille van hun geslacht, leeftijd, huidskleur, handicap,..?

Helemaal niet, maar toch is dit waar we naartoe dreigen te gaan.

Als de regering voortaan zal beslissen welke mensenrechten belangrijk zijn, en welke niet, ondergraaf je de hele idee van mensenrechten.

Met die ingesteldheid zijn waakhonden van de democratie natuurlijk stoorzenders die gemuilkorfd moeten worden.

De rol van een waakhond is onafhankelijk van het beleid kunnen oordelen of er sprake is van discriminatie, wat Unia vandaag doet. Met dit regeerakkoord wordt het gelijkekansencentrum geen waakhond maar een puppy. In de Europese richtlijn over discriminatie wordt het belang van waakhonden die op onafhankelijke wijze discriminatie kunnen onderzoeken nochtans onderlijnd. Wie gelooft dat dit Vlaams centrum zal samenwerken met Unia, is eraan voor de moeite. In het regeerakkoord staat dat federale overheden niet op het Vlaamse terrein mogen komen.

Onder druk van de kritiek koos Unia nu al vaak voor bemiddeling in plaats van juridische procedures. Daar valt iets voor te zeggen als het voor discriminerende gedragingen van individuele burgers gaat. Doch grote spelers, zoals overheden en ondernemingen, weten vaak maar al te goed dat ze discriminerend optreden en tegen hen moeten effectieve en ontradende sancties worden toegepast, finaal door rechtbanken.

Je kan er gif op innemen dat de druk op het Vlaamse gelijkekansencentrum om niet naar de rechtbank te trekken, zelfs ingeval van systematische en ernstige gevallen van discriminatie, alleen maar zal vergroten. In die zin is de aanval op Unia tevens een (hernieuwde) aanval op de rechterlijke macht.

PRIMAAT VAN DE STERKSTE
De nieuwe Vlaamse regering kiest partij voor het recht van de sterkste.

Door als Vlaamse regering Unia niet langer te ondersteunen geeft zij duidelijk aan de strijd tegen discriminatie niet met alle middelen te willen voeren en worden mensen die gediscrimineerd worden in de kou gezet, zonder dat de reële problemen van veel mensen worden opgelost zoals het vinden van een betaalbare woning, volwaardig werk, betaalbare zorg,.. en terwijl er voor ondernemingen en overheden een warme fauteuil wordt klaargezet. In Vlaanderen is iedereen officieel gelijk, maar zullen sommigen iets meer gelijk worden dan anderen.

Tot slot: Vlaanderen wil zich spiegelen aan Nederland en de Scandinavische landen. Welnu, die landen kennen praktijktesten en actieve instellingen waar mensen terechtkunnen met klachten inzake discriminatie.

Lees hier het artikel in de Morgen: https://www.demorgen.be/meningen/steun-aan-unia-stopzetten-is-kiezen-voor-de-wet-van-de-sterkste~b274637b/

Begin 2017 werd de Vreemdelingenwet aangepast door een wetswijziging die later de bijnaam “deportatiewet” kreeg.

Deze maakt het mogelijk om legaal verblijvende vreemdelingen een bevel te geven om het grondgebied te verlaten, zelfs als ze in België geboren zijn of hier al heel lang wonen. De Dienst Vreemdelingenzaken moet hiervoor (ernstige of dwingende) redenen van openbare orde of nationale veiligheid inroepen, begrippen die nergens gedefinieerd staan. Een strafrechtelijke veroordeling is niet nodig, en het automatisch schorsende effect van een beroep tegen een intrekking van verblijf geldt in bepaalde gevallen niet meer.

PROGRESS Lawyers Network diende tegen deze wet beroep in bij het Grondwettelijk Hof namens Vluchtelingenwerk Vlaanderen, ADDE, Ligue des Droits de l’Homme en CIRE.

Op woensdag 24.04.2019 werd de zaak tijdens een openbare zitting behandeld.

De uitspraak volgt op 18/07.

Ontslagen stadsarbeider wint proces tegen stad Mortsel

Twee jaar geleden werd Peter Spruyt uit Schoten ontslagen. Hij weigerde te werken in een met asbest vervuilde loods en was vakbondsafgevaardigde. Dit was een doorn in het oog van de stad Mortsel, zijn werkgever, die hem ontsloeg wegens dringende redenen. Spruyt ging hiertegen in beroep met de hulp van advocaat Jan Buelens van PROGRESS Lawyers Network. De arbeidsrechtbank geeft Spruyt over de hele lijn gelijk.

Lees hier het artikel in het Laatste Nieuws:

https://www.hln.be/in-de-buurt/mortsel/ontslagen-stadsarbeider-wint-proces-tegen-stad-mortsel~a6e8bbac/

Het is onmogelijk om de opsluiting van kinderen menselijk te maken

Met of zonder Theo Francken is deze regering vastbesloten om kinderen op te sluiten.

Minister Maggie De Block kondigde dinsdag aan dat de overheid en de Dienst Vreemdelingenzaken de woonunits van het gesloten centrum 127bis voor kinderen beter gaan isoleren tegen vliegtuiglawaai zodat er opnieuw kinderen kunnen worden opgesloten.

De woonunits van het gesloten centrum 127bis zijn kleine barakken van het type werfcontainer, gelegen rondom een plastieken glijbaan, om te voldoen aan een Europese richtlijn die vereist dat opgesloten kinderen kunnen spelen.

Volgens de minister zou isolatie van de woonunits het mogelijk maken om de detentie van de gezinnen te hervatten en zo tegemoet te komen aan het arrest van 4 april 2019 waarbij de Raad van State het koninklijk besluit tot organisatie van de detentie van de kinderen gedeeltelijk heeft opgeschort. De Raad van State schorste het koninklijk besluit omdat het vasthouden van kinderen vlakbij een vliegveld een risico op onmenselijke en vernederende behandeling inhoudt.

De aankondiging van de minister, die op de voorpagina van de Standaard verscheen, werd snel opgepikt door verschillende kranten. Toch is deze aankondiging niet meer dan een cynische en juridisch dwaze communicatiestunt.

Ter herinnering, het koninklijk besluit dat de detentie van kinderen mogelijk maakt, stelt dat kinderen tot 4 weken lang kunnen worden vastgehouden. Kunnen de kinderen dan de containers niet meer verlaten gedurende 4 weken? Zelfs bij warm weer? Want buiten is er natuurlijk geen geluidsisolatie.

Dit houdt uiteraard geen steek, als het al mogelijk zou zijn om de containerwoningen goed te isoleren.

Ten tweede is het belangrijk te onderstrepen dat de Raad van State zich nog niet heeft uitgesproken over het annulatieberoep zelf. Het arrest dat de schorsing uitspreekt, doet dit op grond van een onderzoek van een deel van de argumenten ingeroepen door verschillende verenigingen. De Raad moet nog beslissen over het verzoek tot nietigverklaring van het koninklijk besluit. De Raad van State heeft zich over andere argumenten nog niet uitgesproken, onder andere over het Kinderrechtenverdrag en de zeer problematische willekeur waarmee de Dienst Vreemdelingenzaken tot  het opsluiten van kinderen kan beslissen.

De Raad kan besluiten om zijn analyse te handhaven en het besluit op dezelfde basis nietig te verklaren, maar kan ook anders beslissen, bijvoorbeeld door andere argumenten van de verenigingen te volgen.

In elk geval is de uitvoering van het koninklijk besluit tot organisatie van de detentie van de gezinnen opgeschort in afwachting van de beslissing van de Raad van State over de nietigverklaring ervan.

Wettelijk gezien is het dus onmogelijk om op basis van dit koninklijk besluit kinderen op te sluiten en eventuele isolatiewerken veranderen hier uiteraard niets aan.

De Belgische Staat kondigt werkzaamheden aan de woonunits van het gesloten centrum aan, terwijl het opsluiten van kinderen niet langer is toegestaan. Al in de zomer van 2018 had de regering de woonunits gebouwd zonder wettelijke basis. De regering heeft  toen tot het laatste moment gewacht om het koninklijk besluit tot organisatie van de detentie bekend te maken, tot wanneer de werken klaar waren en het opsluiten van kinderen begon. Door deze voldongen-feiten-politiek heeft de regering ervoor gezorgd dat de families gedurende verschillende maanden konden worden vastgehouden, zonder dat de Raad van State het koninklijk besluit kon controleren op haar wettigheid.

De werkwijze van deze regering is des te onvergeeflijker omdat de gevolgen van detentie voor kinderen steeds meer gedocumenteerd zijn. De verschillende kinderpsychiaters die sinds de zomer van 2018 de kinderen van het gesloten centrum hebben bezocht, zijn het er unaniem over eens: de effecten van detentie zijn rampzalig voor de geestelijke gezondheid van kinderen.

Deze effecten houden niet alleen verband met de nabijheid van de luchthaven, maar ook met de opsluiting zelf.

Alle kinderen die opgesloten werden, hebben op een gegeven moment aan hun ouders gevraagd om de deur te openen en hen vrij te laten. Op het moment dat het kind begrijpt dat zijn ouders evenzeer opgesloten en machteloos zijn en dat het onmogelijk is om eruit te komen, verliest het kind onherstelbaar zijn onschuld en leert het wat wanhoop is.

Het meest competente en hoogste orgaan op het gebied van kinderrechten, het Comité van de Verenigde Naties voor de Rechten van het Kind, heeft België dan ook opgeroepen om een einde te maken aan de opsluiting van kinderen in gesloten centra.

UNICEF is ook van mening dat de detentie van kinderen voor migratiedoeleinden een schending is van de rechten van het kind en van het beginsel van het belang van het kind, een wettelijk beginsel dat volwassenen verplicht om te doen wat het beste is voor elk kind.

Of het nu misleidend is of gewoonweg overhaast, de mededeling van de regering is uiteraard betreurenswaardig. De Open VLD minister en haar regering proberen deel te nemen aan het opbod geprovoceerd door extremistische retoriek van de NV-A, ook al moet zij hiervoor haar liberale waardes en het respect voor de rechtspraak en de mensenrechten verloochenen. In verkiezingstijd maakt een kat rare sprongen.

Actiecomité stelt zich burgerlijke partij om gerechtigheid en snelle sanering asbeststort te bekomen

Persbericht van het actiecomité 24/04/2019

Vandaag dagvaardt het Openbaar Ministerie Walter Verhaert, de directeur van SVK, voor de correctionele rechtbank van Dendermonde. Hij wordt beschuldigd van tal van inbreuken op de asbestwetgeving bij het beheren van een stortplaats in Sint-Niklaas. De aanklacht is gebaseerd op een dossier van meer dan 300 pagina’s met tal van processen-verbaal van de Dienst Handhaving (milieu-inspectie) , klachten van buurtbewoners enz… Het Actiecomité Asbeststort Dicht vindt het belangrijk om dit proces op de voet te volgen zodat eindelijk gerechtigheid geschied en de asbeststortplaats op een degelijke manier wordt .

Het gebeurt niet vaak dat een bedrijf voor overtredingen op de asbestwetgeving voor de rechtbank moet verschijnen, waardoor dit proces een belangrijke voorbeeldfunctie heeft. Al te lang heeft SVK alle regels aan zijn laars kunnen lappen met alle gevolgen van dien voor de werknemers en omwonenden. Leden van het Actiecomité en omwonenden stellen zich vandaag burgerlijke partij. Het is mee betrokken partij en bestudeert het dossier al enkele jaren vanop de eerste rij en is zeer deskundig in dit dossier. Op die manier kunnen we documenten en getuigenissen toevoegen aan het dossier, waar nodig. Met deze burgerlijke partijstelling willen we ook afdwingen dat het stort ordentelijk en zo snel mogelijk wordt afgewerkt volgens de wet zodat de omwonenden geen gevaar meer lopen op asbestverspreiding en andere verontreiniging van omgeving en grondwater. Wij vragen ook (morele) schadevergoeding in naam van de vele omwonenden en slachtoffers zodat gerechtigheid effectief kan geschieden

De procedure van burgerlijke partijstelling is gratis gezien het Openbaar Ministerie het proces in gang heeft gezet. Maar onze advocaten kosten natuurlijk geld. Om het mogelijk te maken om onze advocaten in dit proces te laten pleiten, zamelen wij als Actiecomité geld in. Ons doel is 5.000 euro in te zamelen. Op die manier ondersteunen wij de mensen die de moed hebben om zich burgerlijke partij te stellen.  

Wil jij onze zaak steunen, dan kan je een financiële bijdrage storten op de rekening van Actiecomité Asbeststort Dicht BE28 8916 7407 3420.

Advocaten Joke Callewaert en Hind Riad zijn in de Filipijnen voor een onderzoek naar de politieke vervolging van advocaten in het kader van een internationale bijeenkomst over het thema.

CNN bracht hier verslag over uit, dat u hier kan vinden. 

Opinie: Steun aan Unia stopzetten is kiezen voor de wet van de sterkste

Honderden mensen hebben zich op woensdag 24 april verzameld aan het Antwerpse Hof van Beroep. Ze kwamen er Bruno Verlaeckt, de voorzitter van de Antwerpse afdeling van de ABVV, openlijk steunen. Woensdag is zijn hoger beroep gestart tegen het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg dat hij 'kwaadwillig het verkeer zou hebben belemmerd' tijdens een syndicale actie op 24 juni 2016 in Antwerpen.

Een verslag kan je hier lezen

Solidariteit met de Turkse advocaten

Het proces tegen de in september 2017 gearresteerde advocaten wegens het verdedigen van de slachtoffers van de repressie uitgaande van de Turkse regering is afgelopen vrijdag 10 september begonnen. Deze advocaten maken deel uit van de Vereniging van Progressieve Advocaten in Turkije en het Bureau van de rechten van het volk. Robin Bronlet, advocaat bij Progress Lawyers Network, maakte deel uit van de delegatie van het OBFG die ter plaatste geweest is.

De 17 advocaten zijn afgelopen 14 september vrijgesproken door de 37^ste kamer van het Hof van Assisen te Istanboel. Minder dan 24 uur later tekende de procureur van de republiek echter beroep aan tegen de beslissing, als gevolg van wat de rechtbank onmiddellijk een aanhoudingsmandaat uitvaardigde tegen de juist vrijgelaten advocaten.

De tegenstelling tussen het vonnis en het aanhoudingsmandaat getuigt van de politieke druk die op de Turkse justitie uitgeoefend wordt.

Als netwerk van progressieve advocaten wensen wij onze solidariteit uit te drukken met de gearresteerde advocaten alsook met diegenen die hen steunen.      

Tweede aanhouding van het Servisch gezin: een nieuwe nutteloos trauma voor de kinderen

Deze maandag is de Servische familie vrijgelaten uit het gesloten centrum. Enkele uren na de tweets van de Staatssecretaris waarin hij aankondigde ze actief te zullen opsporen, heeft deze schandalige klopjacht geleid tot de nieuwe arrestatie van de kinderen. We betreuren de hardvochtige jacht ten aanzien van het gezin.

Ze verblijven legaal op het grondgebied. Hun asielaanvraag is gesteund op serieuze gronden gezien de zware discriminatie van de Romabevolking in Servië. De kinderen die geen enkel band hebben met Servië, zullen daar geen toekomst hebben.

Tegen alle verwachtingen van de Staatssecretaris in, heeft de rechter in vreemdelingenzaken beslist dat het asieldossier van de kinderen grondiger moet worden onderzocht.

Hoewel de familie niet kan worden uitgezet tijdens de asielprocedure, zijn ze opnieuw gearresteerd terwijl het volstrekt nutteloos is. De kinderarts en kinderpsychiater, die hen bezochten in het detentiecentrum, beschrijven de traumatische ervaring van deze kinderen en vrezen voor gedragsstoornissen. Zij stellen met klem een noodopvolging voor. Deze abrupte nieuwe aanhouding na hun vrijlating zal de situatie van deze kinderen waarschijnlijk aanzienlijk verslechteren.

Als advocaten van de familie vragen wij de onmiddellijke vrijlating, zodat zij hun asielaanvraag in sereniteit kunnen voortzetten.

In tegenstelling tot wat de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Théo Francken, beweert in een Tweet en de Dienst Vreemdelingenzaken in een persbericht, hebben noch de familie, noch hun advocaten misbruik gemaakt van procedures.

Toen de moeder in België aankwam, was ze 16 jaar oud. De kinderen waren nog niet geboren. Tijdens haar asielaanvraag werd het risico in hoofde van de kinderen dus vanzelfsprekend niet onderzocht.

Alvorens terug te worden gestuurd naar Servië was het de plicht van de moeder te vermijden dat haar kinderen het slachtoffer zouden worden van ernstige discriminaties en vervolgingen. Daarom werd een asielaanvraag ingediend. Dit is hun volstrekte recht.

Het is betreurenswaardig dat de Staatssecretaris, in flagrante minachting met de onafhankelijkheid van het CGVS en zonder enige kennis van de inhoud van de asielaanvraag, heeft besloten dat het asielverzoek niet zou slagen.

De angst van de familie om terug te keren naar Servië wordt ondersteund door talrijke rapporten over de situatie van Roma-kinderen. Bovendien hebben de kinderen geen enkele band met Servië, hebben er geen familie, spreken geen Servisch en zullen ze permanent gescheiden worden van hun vader in geval van verwijdering van het Belgisch grondgebied.

De advocaten van de familie willen erop wijzen dat België reeds door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens is veroordeeld voor de verwijdering van Roma-kinderen naar Servië.

De familie heeft geen misbruik gemaakt van de procedures. In tegenstelling tot de Dienst Vreemdelingenzaken. De detentie van het gezin werd na de wettelijke termijn van twee weken verlengd zonder rekening te houden met het alarmerend advies van de kinderarts. De detentie werd verlengd, ook al wist de Dienst Vreemdelingenzaken dat er een gerechtvaardigde asielaanvraag was ingediend en dat het gezin dus onverwijderbaar is.

Het waren dus niet de advocaten die "die tijd hebben willen winnen" maar de Belgische autoriteiten die ervoor kozen om de onmenselijke behandeling van de kinderen onnodig te verlengen.

Deze familie had niet mogen worden gearresteerd en worden vastgehouden want kinderen sluit je niet op (punt).

Persbericht – Progress Lawyers Network – 08.06.2018

Op 7 juni 2018 heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens Frankrijk veroordeeld, in een zaak waarin een politieagent een man doodschoot tijdens een achtervolging, (arrest Toubache t. Frankrijk, EHRM, 7 juni 2018).

Het Hof heeft zich gebogen over de noodzakelijkheid en de proportionaliteit voor de  politie om geweld te gebruiken. Hier waren de drie inzittenden van het vluchtende voertuig vermoedelijke inbrekers.  Een man van 20 achterin de wagen werd gedood.

Het Hof beschrijft het drama als volgt : “In de nacht van 27 op 28 november 2008, na een brandstofdiefstal en inbraak, werd een voertuig met aan boord drie inzittende mannen achtervolgd door een patrouille gendarmes. Het voertuig weigerde te stoppen, ondanks de achtervolging en het afschieten van lichtsignalen (flash-ball). Na twee waarschuwingen en na twee keer geprobeerd te hebben om een rijkswachter aan te rijden, schiet een gendarme zes maal in de richting van het vluchtende voertuig.”

De feiten waren door de Franse onderzoeksrechter gekwalificeerd als onvrijwillige doodslag door onvoorzichtigheid en het Franse gerecht vond het niet nodig de rijkswachter door te verwijzen naar de correctionele rechtbank. 

Het hoogste mensenrechtenhof van Europa heeft geoordeeld dat, gelet op “de afwezigheid van onmiddellijk gevaar vanwege de chauffeur en de afwezigheid van urgentie om het voertuig te stoppen, het gebruik van een vuurwapen door de rijkswachter niet absoluut noodzakelijk was om een gewone arrestatie te verrichten.”

Het Hof heeft besloten dat er een ernstige schending was van het artikel 2 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, het recht op leven.

Het Hof had reeds in een vorig arrest besloten tot een schending van dit artikel (arrest RAMSAHAI EN ANDEREN T. NEDERLAND, http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-80562,  § 330 ; 334 ; 338 en 341) omdat niets was gedaan om het overleg tussen de politieagent die geschoten had en zijn collega's te vermijden en dat er 15 uur voorbij gegaan waren vooraleer een onafhankelijk onderzoek werd opgestart.

Deze zaken doen uiteraard denken aan de zaak Mawda.

Wat ook de verantwoordelijkheid van de chauffeur van het voertuig is (dader van een inbraak in de zaak Toubache t. Frankrijk, of vermoedelijke dader van mensensmokkel in de zaak Mawda), het gebruik van een vuurwapen is strikt gereglementeerd. Dat blijkt niet alleen uit deze zaak, maar is vaste rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM).

Hopelijk trekt de Belgische justitie lessen uit dit arrest van het EHRM.

Het artikel 2 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, is zoals het artikel 3 een fundamenteel recht, waar niet van afgeweken kan worden. Men kan het niet ontwijken, noch er de gevolgen van vermijden wanneer het geschonden is. Deze artikels vormen het fundament van een democratische staat. Hierop afdingen zou een instorting van de democratie betekenen.

Overwinning tegen aasgierfondsen!

Het Grondwettelijk Hof heeft op donderdag 31.05 een belangrijk arrest geveld :  het Hof verwerpt het beroep dat door het aasgierfonds NML Capital Ltd werd ingediend tegen de wet van 2015 teneinde de activiteiten van de aasgierfondsen aan te pakken. Mr Olivier Stein heeft de verenigingen vertegenwoordigd in deze zaak.

Meer informatie is te vinden in het persbericht van 11.11.11

Persbericht – Progress Lawyers Network – 25.05.2018

Mawda wordt woensdag 30 mei om 14u begraven op de multiconfessionele begraafplaats te Schaerbeek (op de kruising van Jules Bordetlaan en Everestraat, in 1140 Evere). Wij nodigen u uit om haar een laatste eer te komen brengen in alle waardigheid.

Volvo : Gaan we aan de lopende band ontslaan?

Volvo ontslaat 16 werknemers omdat ze staakten tegen de tijd werkdruk. Dit is geen accident de parcours maar een weloverwogen strategie om de overblijvende werknemers schrik aan te jagen. Elke democraat moet hiertegen protesteren.

Lees hier de opinie van Jan Buelens in De Standaard over ontslagen in Volvo.

Openbrief[1], 14 février 2018

Vorige vrijdag, 9 februari, ging de federale regering nog een stap verder in haar verbeten strijd tegen de migrerende personen. Mensen zonder papieren werden aangehouden in de eigenste lokalen van een cultureel centrum. Dergelijke stap konden wij, 169 actoren[2] van het culturele, syndicale, artistieke, medische, sociale en humanitaire verenigingsleven ons enkele jaren geleden niet inbeelden. Wij willen niet als instrument gebruikt worden! Wij wensen de onmiddellijke vrijlating van Jiyed en Mounir.

Vrijdagavond in de lokalen van Globe Aroma, een culturele vereniging die artiesten-migranten (met en zonder papieren) in contact brengt met Belgische artiesten. Rond 16u melden mannen in burger, met armband, zich aan. Samen met hen een belangrijk aantal politieagenten. Twee inspecteurs vergezellen Els en Koen (beide verantwoordelijken voor de vzw) naar boven voor een verificatie van het aanwezigheidsregister. Ondertussen controleert de politie de identiteit van de aanwezigen op het gelijkvloers en in de gangen. Zeven mensen zonder papieren worden brutaal en gewelddadig opgepakt. Vijf van hen worden na enkele uren op het politiecommissariaat weer vrijgelaten. Twee van hen worden overgebracht naar het gesloten repatriëringscentrum 127 bis te Steenokkerzeel. Het betreft Mounir, vakbondsmilitant bij het comité voor migranten-werknemers en Jiyed, een artiest die enkele uren later zijn schilderijen zou tentoonstellen in een expositie georganiseerd door de Stad Brussel …

De context waarin de politie is tussengekomen werd niet duidelijk bekend gemaakt. Tot nu toe werden drie versies gegeven.: het “kanaalplan”, een “multidisciplinaire controle”, het “plan Belfi”. Dit laatste plan werd in 2014 opgestart in het kader van de strijd tegen het terrorisme en viseert voornamelijk het Brussels verenigingsleven. Zo de controle de mensen-zonder-papieren niet in eerste instantie viseerde, werden zij in elke geval geviseerd.

Wij weigeren als muizenval te dienen voor de federale regering in haar verbeten strijd tegen de mensen die de regering “ongewenst” acht. Wij aanvaarden niet dat niet gepreciseerde, niet geïdentificeerde willekeurige identiteitscontroles gebeuren in beschermde plaatsen als vzw’s. Wij laten ons niet instrumentaliseren.

Wij herinneren er hierbij ook aan dat wij, om onze opdracht op het gebied van sociale samenhang te kunnen vervullen, het vertrouwen van ons doelpubliek nodig hebben. Vertrouwen dat wij door een dergelijk optreden dreigen te verliezen. Dergelijke controles zijn onverenigbaar met de waarden die wij in de non profit sector uitstralen. Zullen mensen zonder papieren bij ons nog durven aankloppen om zich te informeren over hun rechten, een voorstelling bij te wonen, Nederlands te leren, zich te laten verzorgen of onderdak te zoeken?

Wij betwisten niet het recht van deze diensten om in een vzw administratieve controles uit te voeren in het kader van de vzw-wetgeving, maar dergelijke controles mogen in geen geval het publiek van de vzw viseren!

Wij herinneren eraan dat de federale regering een aantal wetsontwerpen heeft uitgevaardigd die de mensen zonder papieren stigmatiseren, discrimineren, waardoor ze aangehouden of vastgezet kunnen worden, om dan uitgewezen te worden. Het wetsontwerp over de “woonstbetredingen” (dat momenteel ter studie ligt) en waardoor migranten bij hen thuis of bij derden die hen herbergen, opgepakt kunnen worden. Of ook het “antikraak”- wetsontwerp om te verhinderen dat een onbewoond gebouw in gebruik wordt genomen. Of nog de hervormingen “Mammoet” waardoor mensen zonder papieren die een asielaanvraag willen opnieuw indienen, makkelijker opgepakt kunnen worden; de oprichting van drie nieuwe gesloten centra, waaronder de bouw van een gesloten centrum speciaal voor gezinnen met kinderen, allemaal maatregelen vanuit een repressief uitgangspunt.

Gezien de context, kunnen wij niet geloven dat het (verborgen) hoofdmotief van de controle vorige vrijdagavond in de lokalen van de vzw Global Aroma iets anders was dan jacht maken op mensen zonder geldige verblijfsvergunning. Mensen zonder papieren zijn een onmisbare bron voor meerdere economische sectoren – er moet dus sprake zijn van regulariseren en niet van criminaliseren…

Wij, 169 actoren van het culturele, syndicale, artistieke, medische, sociale en humanitaire verenigingsleven, lenen ons daartoe niet, wij weigeren aan dergelijke maatregelen mee te werken. Wij roepen alle burgers en organisaties om deel te nemen aan de actie op zondag 25 februari, om 14u aan het Maximiliaanpark, om tegen deze willekeurige en inhumane maatregelen aan te klagen en tegen te houden.

Raf Jespers constateeert al jaren dat politiemensen met erg veel frustraties zitten, in het bijzonder als het gaat over draaideurcriminaliteit. Samen met enkele academici schreef hij het weerk 'Misdaad en Straf', dat onder andere dit fenomeen aanhaalt. In een gesprek met het Politiejournaal pleit hij voor een verplichte communicatie van de procureur naar de politie, meer inspraak van de politie bij strafuitvoeringsrechtbanken en een diepere reflectie over criminologie...

Lees meer

"De screening druist in tegen het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de principes uit de privacywet", aldus Raf Jespers. Een inbreuk op de privacy mag als de mensen hier ondubbelzinnig hun toestemming voor gegeven hebben en als de maatregel proportioneel en noodzakelijk is. Dat lijkt me hier niet het geval. Het gaat over slechts 38 mensen uit 400.000 ticketaankopen..."

Lees meer:
https://www.demorgen.be/plus/gescreend-door-politie-geweigerd-door-tomorrowland-b-1499817002767/

Lees ook het artikel op HLN: 
"Geef ons duidelijke wet”, Politie en privacycommissie nog altijd oneens over tomorrowland-screening

Vorige donderdag hielden de Europese ministers een informele vergadering, onder meer over het voorstel om een gedragscode in te voeren voor NGO’s die reddingsacties uitvoeren op de Middellandse Zee.  Hiermee willen ze de tussenkomst verbieden in bepaalde situaties en het reddingswerk bemoeilijken. Met dit opiniestuk drukken we onze verontwaardiging uit ten aanzien van dit voorstel, dat onze menselijkheid aantast...

Lees hier het artikel op de site van Le Vif (Franstalig): http://www.levif.be/actualite/international/migrants-et-union-europeenne-une-mesure-indigne/article-opinion-689103.html

De nv Antwerps Sportpaleis vroeg op 9 november 2012 een milieuvergunning aan om een capaciteitsuitbreiding te bekomen van de maximale bezettingsgraad voor het Sportpaleis. De maximale bezettingsgraad van de gehele Sportpaleis-site (incl. Lotto Arena en Hospitality center) nam toe met 4.959 bezoekers, in totaal 31.409 bezoekers.

In juli 2014 besloot de minister van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) de vergunning toe te kennen.

Op verzoek van een buurtbewoner die op 300 meter van het Sportpaleis woont, tekenden de advocaten van PROGRESS Lawyers Network Antwerpen beroep aan tegen de vergunningsbeslissing. Het Sportpaleis voorzag tijdens de evenementen zelf niet in voldoende parkeerplaatsen en deed daarom beroep op de parkeerplaatsen op het openbaar domein. Dat laten de voorschriften van het gewestelijk ruimtelijk uitvoeringsplan (GRUP) echter niet toe, daar zij het Sportpaleis de verplichting opleggen om bij elk evenement de parkeerbehoefte op te vangen op ‘terreinen die gedurende het hele evenement uitsluitend ter beschikking staan van de exploitant’. Op die manier beoogt het GRUP de uitbating van grootschalige sport- en evenementenhallen duurzaam samen te laten gaan met andere functies als wonen, horeca en kantoren.

De vergunde capaciteitsuitbreiding veroorzaakte daardoor een bovenmatige parkeerdruk in de omliggende wijken en voor de buurtbewoners van de Sportpaleis-site. De verwachtingen voor 2020 beloofden bovendien geen beterschap: een tekort aan 1.818 parkeerplaatsen bij een evenement in het Sportpaleis en zelfs 3.045 parkeerplaatsen bij gelijktijdige evenementen in het Sportpaleis en de Lotto Arena.

De Raad stelde dan ook terecht vast dat ‘de motivering van het bestreden besluit omtrent de parkeerbehoefte en parkeerdruk van de vergunde activiteiten op verscheidene vlakken gebreken vertoont of ondeugdelijk is’. De Raad besloot eveneens dat het niet is aangetoond dat de exploitant de parkeerbehoefte kan opvangen in overeenstemming met de voorschriften van het GRUP.

Er wordt nu verder onderzocht welke verdere gevolgen de vernietiging van de milieuvergunning heeft voor de uitbating van het Sportpaleis. De buurtbewoners hopen dat het Sportpaleis nu zelf het nodige zal doen om de parkeerbehoefte op te vangen.

Lees ook: 
http://www.gva.be/cnt/dmf20170706_02959764/raad-van-state-vernietigt-milieuvergunning-van-sportpaleis-en-lotto-arena

http://www.standaard.be/cnt/dmf20170706_02959769

Samira is een jonge vrouw van buitenlandse afkomst die meerdere diploma’s heeft behaald, waaronder een aggregatie in Romaanse Talen en Letterkunde aan de ULB. Op  12 januari 2016 stuur ze haar kandidatuur op naar een college gelegen te Jette die op zoek is naar een leerkracht  Frans.
De vacature voor de job werd op 11 januari 2016 op de website van ACTIRIS gepubliceerd.

Op dezelfde dag ontvangt ze echter een negatief antwoord van het college. De onmiddellijke weigering van het college verrast haar aangezien de jobaanbieding nog geen 24u gepubliceerd was. Samira beslist dan ook om zich opnieuw kandidaat te stellen maar deze keer, onder het pseudoniem “Cécile”,  een naam die duidelijk niet buitenlands klinkt.

Een paar minuten later krijgt “Cécile” een positieve reactie van het college voor een sollicitatiegesprek. Samira zal echter nooit een positieve reactie ontvangen voor haar kandidatuur.

Naar aanleiding van deze feiten wordt een stakingsprocedure ingeleid voor de Arbeidsrechtbank te Brussel. UNIA (het voormalige Centrum voor Gelijkheid van Kansen) stelt de directe discriminatie vast en voegt zich aan bij de procedure. Uiteindelijk wordt een akkoord bereikt tussen de partijen na bemiddeling van de Brusselse Arbeidsrechtbank.

Elementen van de overeenkomst zijn gepubliceerd op de website van UNIA: http://unia.be/nl/artikels/geen-sollicitatiegesprek-door-buitenlands-klinkende-naam

Uit alle onderzoeken betreffende discriminatie op de arbeidsmarkt (zowel in Brussel als in Vlaanderen en Wallonië) blijkt dat allochtonen op grote schaal worden gediscrimineerd.

Er zijn nog veel meer zaken zoals die van “Samira / Cécile”. In de meeste gevallen weten de slachtoffers van discriminatie echter niet dat ze gediscrimineerd werden, of dienen  ze geen klacht gezien de moeilijkheden om toegang te hebben tot een rechter.

Als Samira het idee niet had gehad om haar cv onder de naam Cécile te verzenden, wat neerkomt op een praktijktest , zou ze nooit het bewijs hebben gehad dat ze slachtoffer is geweest van discriminatie. Het is dankzij de steun van vele individuen en organisaties dat Samira in staat is geweest deze een klacht in te dienen.

Teneinde discriminatie concreet te bestrijden en om geen meer “Samira / Cécile” gevallen meer  te hebben, is het hoog tijd dat de autoriteiten hun verantwoordelijkheden nemen en komaf maken met discriminatie en vooroordelen. Proactief praktijktesten organiseren – hetgeen anti-discriminatie organisaties en experts al zo lang vragen- – zou hiervoor al een zeer goed begin zijn.

Het Grondwettelijk Hof heeft de Turteltaks vernietigd. Het Hof is van oordeel dat de Turteltaks leidt tot een dubbele belasting op het elektriciteitsverbruik, en dit is in strijd met de Grondwet. Het energieverbruik wordt immers al federaal belast.

Het Grondwettelijk Hof heeft een aantal bepalingen uit het omstreden Vlaams decreet van 18 december 2015, de zgn. ‘Turteltaks’, in haar arrest van 22 juni 2017 vernietigt. De Turteltaks werd onder voormalig minister Annemie Turtelboom ingevoerd op 1 januari 2015 met als doel om de historische schuldenberg van de groenestroomcertificaten weg te werken. Voor een alleenstaande of een gezin komt dit neer op een extra belasting van gemiddeld 100 euro per jaar bovenop de al hoge maandelijkse energiefactuur.

Progress Lawyers Network tekende voor Peter Mertens en Tom de Meester van de PVDA beroep aan bij het Grondwettelijk Hof op grond van schending van het non bis in idem beginsel en bevoegdheidsoverschrijding. Daarnaast werd er ook een schending van het gelijkheidsbeginsel aangevoerd; grote bedrijven worden in verhouding minder zwaar belast dan particulieren en de grootste bedrijven blijven zelfs volledig buiten schot.

Al bij de behandeling van het eerste middel viel het doek voor de Turteltaks; het Hof oordeelde dat het decreet strijdig is met de Grondwet vanwege het verbod op dubbele belasting. De Turteltaks wordt aangerekend per afnamepunt, maar de hoogte van de verschuldigde belasting wordt vastgesteld op basis van het energieverbruik. De Vlaamse regering heeft hiermee haar bevoegdheden overschreden, immers, er wordt door de Belgische staat al belasting geheven op het energieverbruik. Eenzelfde materie mag volgens de wet maar één keer worden belast.

Overigens werd de Vlaamse regering hier door de Raad van State in de aanloop naar de wet ook al op gewezen, maar legde zij dit naast zich neer. Volgens de Vlaamse regering was er geen sprake van een dubbele belasting; zij hield vol geen belasting te heffen op het verbruik, maar enkel per afnamepunt.

Het Grondwettelijk Hof is duidelijk in haar bewoordingen: “Doordat de in het geding zijnde heffing op die manier gekoppeld is aan de afgenomen hoeveelheid elektriciteit, heeft zij tot gevolg dat aan de houder van een afnamepunt een belasting wordt opgelegd die niet kan worden onderscheiden van die waarin is voorzien in de federale bepalingen die het elektriciteitsverbruik zelf belasten”.

De al betaalde belasting voor de heffingsjaren 2016 en 2017 zal helaas niet worden terugbetaald. Volgens het Grondwettelijk Hof zou dit leiden tot rechtsonzekerheid en ‘juridische en administratieve onzekerheden’. Daar waar elke andere onverschuldigde betaling dient te worden terugbetaald, mag de Vlaamse overheid de onterecht betaalde belasting blijkbaar gewoon bijhouden. 

Net geen zeventig jaar. Zo lang is het geleden dat een regering in dit land probeerde om het stakingsrecht wettelijk te beperken. Met haar aanval op de spoormannen- en vrouwen doet Michel I die bijna-verjaardag straks mogelijk sneuvelen. Wij maken ons grote zorgen en vragen ons af: welke sector volgt? Dit is beknibbelen op de democratie...

Lees meer op de site van De Morgen:
https://www.demorgen.be/opinie/stakingsrecht-inperken-laat-uw-trein-echt-niet-stipter-rijden-bff6e38b/

Broeiend en boeiend.

In Lomé, de warme (tot meer dan 38 graden) en vochtige hoofdstad van het West-Afrikaanse Togo, namen Mieke Van Laer en Raf Jespers, advocaten van PROGRESS Lawyers Network, op 20 en 21 april 2017 deel aan de internationale conferentie over ‘de toestand van de mensenrechten in Afrika in de context van de democratisering, en dit vijftig jaar na de UNO-verdragen over politieke, burger-, sociale en economische rechten’.

   
De Confucius-aula van de universiteit van Lomé

In de heldere Confucius-aula (gebouwd door China), van de universiteit van Lomé konden we vaststellen dat Afrika bruist van talent en dynamiek. Ruim 250 personen namen deel aan de conferentie. Onder hen een 15-tal internationale gasten. Belangrijke sprekers voerden het woord: o.m. Wolou Komi, deken van de rechtenfaculteit, Bernard Bokodjin, coördinator van de NGO Naddaf en organisator van de conferentie. Ook (een vertegenwoordiger van) de minister van Justitie van Togo, de voorzitter van de universiteit van Lomé en een afgevaardigde van de Afrikaanse Unie waren aanwezig.

  
De zaal was goed gevuld met een erg geïnteresseerd publiek.

De boodschap was unisono. ‘Als er zoveel Afrikanen de dood vinden in de Middellandse Zee om Europa te bereiken is er een probleem’. We moeten dit oplossen, ons lot in eigen handen nemen; de democratische instabiliteit is de verantwoordelijkheid van de grootmachten, maar we moeten ophouden om het koloniale verleden te gebruiken als excuus. We moeten de problemen van onze landen zelf oplossen, zorgen voor werk, loon, zien hoe we vat krijgen op de eigen grondstoffen en rijkdommen, grondige plannen uitwerken om uit de onderontwikkeling te geraken, een volksbeweging ontwikkelen voor echte verandering, de corruptie tegengaan, de folteringen en mensenrechtenschendingen aanklagen en herstel afdwingen voor de slachtoffers, een sterke civiele maatschappij uitbouwen, eerlijke verkiezingen eisen, de burgers informeren en bewust maken van hun macht, opkomen voor onafhankelijke magistraten, …

 
Organisator Bernard Bokodjin

 
Spreker Wolou Komi, decaan van de lokale rechtenfaculteit

  
IADL-voorzitster Jeanne Mirer

Deken Wolou Komi: ‘Twee rechten zijn voor ons cruciaal: beschikken over onze eigen economische middelen, onze grondstoffen en natuurlijke rijkdommen en het recht van de burgers om vrij en gelijk deel te nemen aan het beheer van de publieke middelen. Er is een direct verband tussen de economische middelen waarover het land beschikt, de controle hier op en de andere rechten.’ Wij kregen wat inzicht in de toestand van Togo: een land met fosfaat, petroleum, goud en een belangrijke haven voor West-Afrika, met een groot landbouwpotentieel en een kuststrook die uitnodigt voor toerisme. Maar met een erg verarmde bevolking.

  
Vele jongeren namen enthousiast deel aan de conferentie

Zeer opvallend was de massale aanwezigheid van studenten en jonge advocaten en juristen uit Togo. Hun drang om op te komen voor een beter en rechtvaardiger Afrika was enorm. Zij stelden honderden vragen; de dynamiek en betrokkenheid van die ‘jeugd’ was opvallend, als sponzen die het water gretig opzogen. De internationale vereniging van rechtenstudenten van de universiteit van Lomé was actief betrokken bij de organisatie van de conferentie.

     
Naast de plenaire zittingen werd er ook gewerkt in verschillende commissies, hier bv. de commissie “Herstel na foltering”

Middenveldorganisaties rijzen in Togo als paddenstoelen uit de grond: een jonge student sleet ons zijn groep die het Afrikaanse milieu wil beschermen; wij maakten in het Noorden van Togo een tocht door wat er nog overschiet van het regenwoud (amper 3% van het grondgebied) met een jonge gids die van het behoud van het woud zijn levenswerk maakt; een andere student had een groepje gevormd dat alle cursussen in de rechten in het Engels overdeed om zo het venster op de wereld te verruimen; andere rechtenstudenten organiseerden welsprekendheidsdebatten rond politieke thema’s, als leerschool voor hun verdediging van de mensenrechten. Vele studenten vroegen ons om een (advocaten)stage te komen doen in Europa.

  
Raf Jespers met gids Amen in het regenwoud

Ondanks de schrijnende straatarmoede is er duidelijk hoop en optimisme. Er is niet één Afrika. De toestand verschilt er van land tot land. De postkoloniale periode is duidelijk afgesloten; de Afrikaanse intellectuelen en jongeren die wij in Lomé ontmoet hebben kijken niet langer alleen maar achterom, maar zij willen vooruit. 1990 was zo’n kantelmoment met het Afrikaans Handvest voor Volksparticipatie in ontwikkeling en verandering. Nu ruim 25 jaar later is het bewustzijn om van zwart Afrika een democratisch en meer welvarend continent te maken zeker aanwezig. De mensen en krachten hiervoor hebben wij ontmoet in Lomé; de uitdagingen zijn enorm, maar de wil om te veranderen evenzeer.

Mieke Van Laer & Raf Jespers

Een aantal dagen na de staatssecretaris hebben ook wij kennis gekregen van het arrest in de zaak van het Syrisch gezin dat een humanitair visum had aangevraagd.

In september 2016 nam de Belgische Staat een beslissing tot weigering van het visum. De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen dwong de Belgische Staat een nieuwe, beter gemotiveerde beslissing te nemen, daar zij de eerste onwettig achtte.

Dat deze nieuwe beslissing de oude vervangt, was tot op heden vaste rechtspraak, zowel bij de Raad van State als bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Conform deze rechtspraak werd de eerste beslissing door ons niet aangevochten. Een onbestaande (vervangen) beslissing aanvechten is immers nutteloos.

In deze politiek zeer geladen zaak, verandert de rechtspraak. In dit dossier beslist de RVV dat de eerste beslissing in het dossier blijft bestaan, zelfs al neemt de Belgische Staat een nieuwe beslissing over dezelfde aanvraag.

Het voelt ongemakkelijk dat juist in dit dossier de rechtspraak een bocht van 180° maakt. De RVV neemt een louter technische beslissing, met als gevolg dat men zich niet meer moet uitspreken over de grond van de zaak.

In dit dossier hebben wij vastgesteld dat het eigenlijk niet uitmaakt wat de rechtbank zegt. Is het niet wat een staatssecretaris wil, dan heeft een uitspraak geen enkele waarde.

Deze zaak geeft geen antwoord op de enige echte vraag: hoe kan men vermijden dat zij die in levensgevaar zijn via smokkelaars hun leven wagen op de middellandse zee?

Als advocaten zijn wij teleurgesteld over deze uitspraak. Maar meer nog zijn wij ten zeerste verontrust door de manier waarop de Belgische Staat zich in dit dossier heeft gedragen. Dat een uitvoerbare uitspraak van een rechter niet gerespecteerd moet worden, dat communicatie van een staatssecretaris mag bestaan uit onwaarheden en het zwartmaken van mensen in nood, dat twitter meer betekent dan de wetten van ons land. Als geëngageerde advocaten nemen wij onze verantwoordelijkheid ten opzichte van zoveel onrecht. Wij zullen ons des te meer inzetten voor mensenrechten en het verdedigen van de slachtoffers van dit inhumaan beleid.

http://www.demorgen.be/politiek/advocate-syrisch-gezin-verbijsterd-na-nieuw-arrest-rechtspraak-wordt-180-graden-gedraaid-b6d674f9/

Het proces over de treinramp van Buizingen gaat eindelijk van start. Voor één van de eerste keren dienen ook de NMBS en Infrabel zich te verantwoorden.

Jan Buelens en Leïla Lahssaini vertegenwoordigen een tiental slachtoffers, verenigd in het comité “Buizingen dat nooit meer”.

U vindt een artikel hierover van De Standaard. (pdf)

'Ook PROGRESS Lawyers Network zet de rechtstaat op de agenda, tijdens het colloquium ‘Rechtsstaat onder druk’, dat plaatsheeft op 20 april. ‘In de strijd tegen het terrorisme worden meer en meer nieuwe wetten gemaakt die aan de fundamentele rechten raken. Maar zijn die wetten allemaal wel zo effectief? Dat willen we nagaan, en waar nodig een democratisch antwoord bieden dat tegelijk terreur kan bestrijden en de eerbiediging van fundamentele rechten waarborgt’, aldus advocaten Raf Jespers en Pieter Staes van PROGRESS Lawyers Network'...

Lees het interview in Juristenkrant. (pdf)

Geen tweederangsburgers in onze democratische rechtsstaat

Op 9 februari werd de Vreemdelingenwet onder enig ophef gewijzigd. De aanpassing maakt het mogelijk om legaal verblijvende vreemdelingen een bevel te geven om het grondgebied te verlaten, zelfs als ze in België geboren zijn of hier al heel lang wonen. Het enige wat de Dienst Vreemdelingenzaken hiervoor moet doen is ernstige redenen van openbare orde of nationale veiligheid inroepen. Wanneer er wordt overwogen iemands verblijf te beëindigen mag die persoon binnen de vijftien dagen schriftelijk zijn opmerkingen te kennen geven, waarna er al dan niet rekening mee wordt gehouden. Eens de beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken genomen kan ze vaak ook meteen worden uitgevoerd want het automatisch schorsende effect van een beroep werd diezelfde dag van tafel geveegd.

De wet was vroeger veel genuanceerder: hoe ernstiger de misdrijven, hoe gemakkelijker het werd de betrokkene uit te wijzen, en met een betere bescherming naargelang men langer in België verbleef en hier sterkere banden had. De Commissie van Advies voor Vreemdelingen (bestaande uit een rechter, een advocaat en een vertegenwoordiger van een middenveldorganisatie) mag nu zelfs geen advies meer geven.

Efficiëntie?

De nieuwe wet zou volgens de titel tot doel hebben de openbare orde te beschermen en de nationale veiligheid te versterken. Er rijzen meteen een heel aantal vragen. Is het ten eerste niet aan het ministerie van Justitie of Binnenlandse zaken om die taak te vervullen? Zet een ruim en vaag begrip als openbare orde niet de poort open voor misbruik? Volgens rechtspraak verstoort bv. de zwartwerkende poetsvrouw reeds de openbare orde, en ook mensen die beticht worden van een schijnhuwelijk komen in het vizier van deze disproportioneel zware maatregel. Met wat nattevingerwerk zijn we ver verwijderd van de zware criminaliteit en het terrorisme waartegen de wet stelt bedoeld te zijn…

Verder is het al meer dan eens gebleken dat grenzen voor échte terroristen geen bezwaar zijn: aanslagen kunnen perfect vanuit het buitenland gepland worden. Het kan bovendien toch niet de bedoeling zijn dat we, in plaats van gevaarlijke individuen te berechten en op te sluiten, andere landen met hen opzadelen? Of de wet het beweerde doel zal kunnen treffen is dus hoogst twijfelachtig.

De rechtsstaat onderuit

Wat we bij verdere lezing vaststellen is dat enkele pijlers van de rechtsstaat onderuit gehaald worden, o.m. het gelijkheidsbeginsel, de scheiding der machten, het vermoeden van onschuld en het recht op toegang tot de rechter en een eerlijk proces.

Tot nu was het zo dat iemand die verdacht werd van een misdrijf (terroristisch of niet), vermoed werd onschuldig te zijn tot het tegendeel was bewezen. Indien bewijzen werden gevonden, volgde een veroordeling; zo niet, werd men vrijgesproken. Deze beslissing werd genomen door een rechter, en er was hoger beroep mogelijk.

Door deze wetswijziging kan de Dienst Vreemdelingenzaken, als onderdeel van de uitvoerende macht, beslissen om iemand het land uit te zetten, zonder dat er sprake is van een veroordeling, en als het moet (volgens de Dienst Vreemdelingenzaken dan) ook heel erg snel. En aangezien het beroep bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen in het geval van zogenaamde dwingende redenen van nationale veiligheid geen schorsende werking meer kent, zal de betrokkene zich achteraf vanuit het buitenland moeten proberen te verdedigen.

De Dienst Vreemdelingenzaken laat zich bovendien weinig gelegen aan terechtwijzingen door die Raad, en ziet er geen graten in om na een nietigverklaring van een beslissing telkens dezelfde standaardmotiveringen te gebruiken. De controle is dan ook minimaal.

Tweederangsburgers

Naast deze juridische bezwaren zijn er uiteraard ook nog de puur menselijke en maatschappelijke kanttekeningen. Deze wetswijziging maakt immers des te meer duidelijk dat de huidige beleidsvoerders niet-Belgen zien als tweederangsburgers: zelfs als “zij” hier geboren en getogen zijn zullen “wij” hen nooit helemaal aanzien als gelijken. Wanneer ze een fout begaan kunnen ze niet alleen strafrechtelijk vervolgd worden, maar ook verbannen, en zo een dubbele straf krijgen. De grondrechten gelden voor hen minder dan voor ons.

Met deze wetswijziging, waarbij mensen van een andere origine op één hoop worden gegooid met terroristen, wordt weer een stap verder gezet in het creëren van een angstklimaat waarin de democratische rechten op de helling komen te staan. De goede verstaander ziet in dat dit systeem in de toekomst opgerekt kan worden naar vakbondsmilitanten, betogers en andere ongewenste “lawaaimakers”.

De willekeur wordt hiermee geïnstitutionaliseerd en dat is onaanvaardbaar in onze rechtsstaat.

Mieke Van Laer, advocaat PROGRESS Lawyers Network

Lees hier het artikel over de open brief werd vandaag gepubliceerd in de Morgen.
Lees eveneens hier volgend artikel:'Middenveld in aanval tegen vreemdelingenwet van Francken: "Ongenoegen is te groot'

Lijst ondertekenaars open brief tegen de wetswijziging-Francken.
Indien u wenst de open brief te ondertekenen, stuur een mail naar info@progresslaw.net.

Opnieuw wordt een wet goedgekeurd die de veiligheid van de burgers niet verhoogt. Ondertussen wordt de rechtsstaat ondergraven, waarschuwen Jan Buelens en Lies Michielsen...

Lees hier het artikel uit De Standaard.

Van 29 januari tot en met 3 februari trok een delegatie juristen en professoren, waaronder PROGRESS advocaat Pieter Staes, op onderzoek naar Palestina.

De focus van het reisgezelschap lag op het door de EU gesubsidieerde Law-Train project, waarbij verschillende Europese entiteiten (waaronder de KULeuven en de Belgische Federale Overheidsdienst Justitie) en Israëlische instellingen samenwerken inzake ondervragingstechnieken van cross-border misdrijven.

U treft een verslag dat verscheen in Knack en tevens een opiniestuk uit De Standaard.

Vorige vrijdag kondigde president Trump een presidentieel decreet af ter « bescherming van de natie tegen de binnenkomst van vreemde terroristen in de Verenigde Staten ». Meteen ontstonden protesten tegen wat in twitter-taal in feite neerkomt op een #MuslimBan.

Lees hier meer over het verzet en over hoe de rechtmatigheid, efficiëntie en totstandkoming van de maatregel in vraag kunnen worden gesteld...

'Ze maakte van een geweigerd humanitair visum voor een Syrisch gezin de inzet van een bitse strijd tot op het hoogste juridische en politieke niveau. Is Mieke Van den Broeck een humanitaire advocate of een communistische activiste? ‘Elke advocaat droomt er toch van iets in de samenleving te veranderen?’

Lees verder: 
http://www.standaard.be/cnt/dmf20161231_02652644?shareId=993826397ff8de945843cdc73e24a1936f670ef0d17ba6f8b6f39a8e24181652231843d80a2448e4dd2048a1c7f5e3a86243d9875c3a76b64b393b09a6883cb6f04103e6c29bcd2b03a4919d758c77b6

Lees ook het artikel in De Morgen: 'Advocate Syrisch gezin waarschuwt: "Dit is het einde van de rechtsstaat':
http://www.demorgen.be/binnenland/advocate-syrisch-gezin-waarschuwt-dit-is-het-einde-van-de-rechtsstaat-b593618e/

Voor de vijfde maal stelt een Belgische rechter de Syrische familie in het gelijk.

De familie vraagt dan ook opnieuw aan de Staatssecretaris Theo Francken om de humanitaire visa af te leveren.

Sinds 20 oktober 2016 weigert de staatssecretaris een uitvoerbaar arrest van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen te respecteren.  

Deze houding schendt de rechtsstaat en is onmenselijk gelet op de dramatische situatie waarin de familie met twee kindjes zich bevindt.

Het Brusselse Hof van Beroep onderstreept dat de weigering van de Staatssecretaris een uitzonderlijk ernstig nadeel veroorzaakt aan de familie.

In het geval de Staatssecretaris haar arrest niet zou respecteren, zal hij een dwangsom van 4000 euro per dag vertraging moeten betalen.

Wij hopen dit drukkingsmiddel niet te moeten gebruiken.

Het is ondenkbaar dat Theo Francken zal volhouden rechterlijke beslissingen naast zich neer te leggen, in strijd met de scheiding der machten.

Het enige wat de familie wil, is kunnen ontsnappen aan het oorlogsgeweld.

http://pvda.be/artikels/syrisch-gezin-we-willen-niet-rijk-worden-maar-veiligheid-geraken

Op 10,11 en 12  november organiseerde IADL (International Association of Democratic Lawyers) in samenwerking met de Portugese APJD een conferentie, precies vijftig jaar na het aannemen van de UNO-verdragen BUPO (Burgerlijke en politieke rechten) en ECOSOC (Economische, sociale en culturele rechten).

Een 200 tal advocaten, uit alle werelddelen, rapporteerden over de toepassing van deze verdragen in hun land.

Ook advocaten van PROGRESS Lawyers Network waren aanwezig op de conferentie waaronder de Secretaris-Generaal van IADL Jan Fermon, Jan De Lien, Jan Van Laer, Simon Van Damme, Zohra Othman en Raf Jespers. Onze advocaten brachten toespraken inzake de huidige privacywetgeving in België en de het huidige immigratiebeleid.

Interview verscheen eerder op de site van Solidair:

http://solidair.org/artikels/verdeeldheid-zaaien-om-stakingsrecht-nmbs-onderuit-te-halen

Naar aanleiding van de weigering van staatssecretaris Francken om een visum af te leveren in uitvoering van de beslissing van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV), werden wij genoodzaakt om een dwangsom te vragen.

De rechter bevestigt vooreerst dat de familie in gevaar verkeert en dat een visum dient te worden afgeleverd zoals de RVV het oplegt.

De rechter heeft daarentegen, verrassend genoeg, beslist dat zij niet bevoegd zou zijn om een dwangsom op te leggen in deze materie.

De weigering van de rechter om een dwangsom uit te spreken, ontneemt de familie elk drukkingsmiddel om een einde te stellen aan de onwettelijke houding van de staatssecretaris.

De Syrische familie beslist dan ook om beroep aan te tekenen tegen de beschikking.

Een dwangsom vormt slechts een drukkingsmiddel om een juridische beslissing te doen naleven. Met of zonder dwangsom, de staatssecretaris is gehouden de beslissing van de RVV na te leven en dient dus een visum af te leveren.

Gezien de onwettelijke weigering van de staatssecretaris vragen wij aan Eerste Minister Michel om zich over het dossier te ontfermen teneinde een einde te maken aan deze onmenselijke en illegale situatie. Laten we vooral niet vergeten dat het hier gaat om een gezin met twee kinderen van vijf en acht jaar dat zich in het hart van de oorlog bevindt.

Deze beschikking is een vrijgeleide voor de Belgische staat om rechterlijke beslissingen naast zich neer te leggen en de scheiding der machten niet langer te respecteren.

Ten opzichte van de insinuaties in het artikel wensen we opnieuw de feiten centraal te zetten :

1. Onze cliënt is ondernemer en werkzaam voor de Kamer van koophandel van Aleppo. De Kamer van koophandel van Aleppo is erop gericht om de economische belangen van de Syrische ondernemers te behartigen. De Kamer van koophandel heeft uiteraard geen enkele band met de oorlog. In het kader van zijn professionele activiteiten heeft onze cliënt gereisd in het verleden. Bovendien had onze cliënt een eigen bedrijf doch dat werd volledig verwoest door de oorlog.
2. Onze cliënt is geschokt door de oorlog die zijn land volledig verwoest. Zijn land waar hij steeds heeft van gehouden. Hij is nooit politiek actief geweest is nooit lid geweest van welke partij of groep dan ook.
3. Onze cliënt leeft met zijn vrouw en twee kinderen in en appartement dat eigendom is van hun oom. Hun eigen huis werd immers verwoest door de oorlog. De internationale gemeenschap en de Belgische bevolking erkennen op unanieme wijze dat de oorlogssituatie in Aleppo verschrikkelijke gevolgen heeft voor de burgerbevolking.
4. Deze pogingen om onze cliënten te besmeuren zijn niet alleen onaanvaardbaar maar brengen hun leven direct in gevaar.

Niets van dit alles zou ertoe mogen doen wanneer het erop aankomt een familie met twee kinderen te beschermen. Het is absoluut dringend om de visa af te leveren.

1. De Syrische familie verblijft nog steeds in Aleppo;

  2. Er is geen Belgische ambassade in Syrië, dus de visumaanvragen moeten ingediend worden op de ambassade in Libanon. De aanwezigheid in persoon wordt daarvoor geëist;

  3. De vader tracht een uitweg te zoeken voor zijn familie, en moet daarvoor een land in oorlog doorkruisen met het enorme risico slachtoffer te worden van snipers, bombardementen, … Geen enkele liefhebbende vader wil zijn eigen kinderen blootstellen aan dergelijke risico’s. Eenmaal de visumaanvraag werd ingediend om het vluchten mogelijk te maken, keerde hij dan ook terug naar het appartement waar zijn familie zich verschanst in de hoop te ontsnappen aan kogels en bommen;

  4. De situatie van de vluchtelingen in Libanon is catastrofaal. [1]

Het is al te gemakkelijk om raad te geven aan anderen om hun leven en familie te redden vanuit de comfortabele positie als staatssecretaris in België.

Het getuigt van een absoluut gebrek aan mededogen van Mijnheer Francken  om nu beschuldigingen te richten aan de vader van dit gezin die alleen maar probeert het leven van zijn kinderen te redden.

De Belgische justitie heeft zich reeds gebogen over de vragen die de Heer Francken zich stelt en heeft de argumenten van diens administratie gehoord. De rechters kennen het dossier en de situatie ter plaatse en heeft de Belgische staat dus met kennis van zaken veroordeeld.

Mijnheer Francken stampt wild om zich heen maar de realiteit is dat hij 4 gerechtelijke beslissingen naast zich neer legt, en hiermee de basisprincipes van onze democratie verwerpt

Een burgerschapsverklaring voor staatssecretarissen dringt zich op.

Lees hier het artikel gepubliceerd in De Standaard. 

De zaak werd voorgelegd aan de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen die eerst in 2 arresten de Belgische Staat oplegde een nieuwe beslissing te nemen en in een derde arrest van donderdag 20 oktober verplicht een visum af te leveren. De staatssecretaris blijft echter volharden in de boosheid en weigert tot op heden de beslissingen van de rechter uit te voeren. Het is ongezien dat een staatssecretaris verschillende rechtelijke beslissingen naast zich neerlegt. Nog verbazingwekkender is het dat hij ervoor kiest dwangsommen te betalen, eerder dan een gezin in hoge nood in Aleppo te helpen. Het respect voor onze rechtstaat en elke zin voor menselijkheid zijn hier ver te zoeken.

De vraag om een visum te bekomen, ingewilligd door de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen, is voor het gezin uit Aleppo de enige mogelijkheid om veilig te kunnen vluchten uit de onmenselijke oorlogssituatie. De weigering van dhr. Francken om het visum af te leveren duwt dit gezin in de handen van de mensensmokkelmaffia.

Het is onaanvaardbaar dat de staatssecretaris de beginselen van de rechtsstaat negeert op de rug van oorlogsslachtoffers.

Lees het artikel van HLN hier en zie de video van VTM hier. 

http://www.tijd.be/opinie/algemeen/32_uur_werken_op_4_dagen_dat_is_verantwoordelijkheid_opnemen.9817168-7765.art?highlight=lies%20michielsen

Als reactie op deze opinie: 
http://www.tijd.be/opinie/algemeen/Wie_haalt_de_prut_uit_onze_ogen.9816179-7765.art

Lees meer: http://www.mo.be/opinie/europese-unie-chanteert-afghanistan-om-80000-vluchtelingen-terug-te-nemen

Wat blijft er over van een Staat die zich zo graag als democratisch profileert wanneer het gaat over het burkini verbod maar die het financieel onmogelijk maakt voor die fractie advocaten die verondersteld wordt mensen te verdedigen die door de samenleving aan hun lot zijn overgelaten, om dat effectief te doen ?

Lees het opiniestuk van Marie Doutrepont, advocate van Progress lawyers Network, over de hervorming van de juridische bijstand dat verschenen is in de krant Le Soir van 7 september 2016: http://www.lesoir.be/1311258/article/debats/cartes-blanches/2016-09-07/reforme-l-aide-juridique-monsieur-geens-cessez-galvauder-terme-democratie

Papierlozen, net zoals daklozen, maken deel uit van onze maatschappij en behoren tot de meest kwetsbare bevolkingsgroep. Iedere keer dat de overheid de fundamentele rechten wenst te beperken, test men dit uit op de kwetsbaarsten. Als juristen moeten wij ons daartegen verzetten. Grondrechten zijn er voor iedereen, anders hebben ze geen bestaansrecht. 

Deze opinie werd eerder in De Morgen gepubliceerd: http://www.demorgen.be/opinie/een-grondrecht-zal-voor-iedereen-zijn-of-niet-zijn-b4931232/

Lees meer: http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/09/15/caterpillar-een-wet-van-hoop-voor-het-zwarte-land

Lees onderaan ook deze bijdrage van Jan Buelens en Piet Van Den Bergh in Vakbeweging.

Het recht op rechtsbijstand is gewaarborgd door de grondwet. In plaats van deze discussie demagogisch toe te spitsen op pro-Deo-advocaten in vreemdelingenzaken, moet het debat gaan over een gegarandeerde, goede pro-Deobijstand, niet alleen voor de vreemdelingen, maar voor elke burger die er nood aan heeft, aldus advocaat Raf Jespers...

Lees hier het volledige artikel: http://www.standaard.be/cnt/dmf20160831_02448181
Lees hier het artikel van Mieke Van Laer in De Knack.

Lees ook de opinie in De Morgen van voorzitster Vlucht: Opinie: Voor de regering blijkt het doel vooral het ontmoedigen van pro Deo, zelfs als dat ten koste van de rechtszekerheid gaat | hervorming pro Deo | De Morgen

Lees hier het artikel verschenen in Dewereldmorgen: 
http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/08/03/doodstraf-niet-opnieuw

Op het ogenblik dat Turkije op flagrante wijze talrijke fundamentele rechten met de voeten treedt, besluit de Europese Unie er geen gevolg aan te geven wat betreft het bevoorrechte partnerschap van dat land met de EU in verband met het beheer van de migratiegolf.

Lees het artikel van Loïca Lambert en Thomas Mitevoy dat verschenen is in het tijdschrift Le Vif (Franstalig):
http://www.levif.be/actualite/international/n-est-il-pas-temps-de-remettre-en-question-l-accord-ue-turquie/article-opinion-530561.html

Deze opinie werd eerder in Le Vif gepubliceerd: http://www.levif.be/actualite/belgique/la-desobeissance-civile-ne-peut-pas-etre-condamnee/article-opinion-506745.html

De eerste voorzitter van het Hof van Cassatie is geen man die regelmatig publieke verklaringen aflegt, integendeel. Tot hij afgelopen weekend minister van Justitie Geens onder vuur nam. Die uitspraken passen in wat de langste actie-aanzegging ooit moet zijn, want Geens werd al op 20 maart 2015 gewaarschuwd dat er een beleidswijziging moest komen. Zoals altijd luisterde hij ongetwijfeld, maar in essentie veranderde hij niets aan zijn beleid.

Elk protest in een corporatistische en conservatieve hoek duwen is gemakkelijk, maar het debat is veel fundamenteler. De inzet is het gebrek aan middelen, in het bijzonder personeel. Zonder minimale middelen moet men immers improviseren. Een voorbeeld: als noodmaatregel zijn de Nederlandstalige griffies van de Brusselse rechtbank van eerste aanleg ‘s namiddags niet meer telefonisch bereikbaar. En het is niet dat men als burger dossierinformatie kan raadplegen op een performante website... Als velen nu al op hun tandvlees zitten, hoe zal het dan zijn aan het einde van de legislatuur, wanneer de zwaarste besparing is gepland?

Net als de cipiers vragen de magistraten geen loonsverhoging, maar meer personeel om een dienstverlening tout court te kunnen verzekeren. Ook als die personeelskaders wettelijk zijn verankerd legt de minister ze naast zich neer. De situatie doet zelfs MR-Senaatsvoorzitster Christine Defraigne besluiten dat de middelen van justitie onder het vitale minimum liggen.

Dat de uitgaven voor justitie in andere landen lager zouden liggen is geen argument. Niet alleen zijn die systemen onvergelijkbaar, de vraag is ook welke dienstverlening er wordt geboden. In Frankrijk stelt de minister van Justitie dat justitie door de besparingsdwangbuis ‘clochardiseert’, maar voor de Belgische minister is er geen vuiltje aan de lucht. De enige maatstaf is de concrete realiteit, en geen theoretisch discours. Als magistraten klagen over de personeelsproblemen en burgers over de dienstverlening, dan moeten hun bezorgdheden vooropstaan.

Perverse potpourri

Geens maakt van beide problemen een perverse potpourri. Hij maakt zich sterk dat de toegang tot justitie moeilijker wordt voor de burger, zodat de werklast voor magistraten vermindert. Naast aanzienlijke financiële drempels (btw op advocatenerelonen, verhoging griffierechten, ingeperkte rechtsbijstand,...) voeren de Potpourriwetten allerlei proceduredrempels in, want ‘mensen moeten twee keer nadenken vooraleer te procederen’. Dat dat nadenken niet even lang duurt voor wie de middelen heeft als voor wie ze niet heeft, ontgaat de minister blijkbaar. Een voormalige vennoot van een zakenkantoor mag zo’n fictie van de gelijkheid aanhangen, maar als minister moet men dat overstijgen.

Achter de discussie over de middelen gaat een veel diepgaander debat schuil over de botsing der machten.

In een neoliberaal denkkader wordt de rechterlijke macht herleid tot een verlengstuk van de uitvoerende macht. Dat gebeurt heel subtiel, maar niet minder dwingend. In de eerste plaats via organisatorische mechanismen (korpsoversten die onder het voortdurend gezag van ambtenaren van het ministerie van Justitie worden geplaatst), maar zo’n inbedding heeft ook inhoudelijke gevolgen. Als justitie minder middelen heeft, kan het geen complex onderzoek voeren naar financiële fraude of naar de overheid, die ook wel eens de wet durft te schenden.

Met een boutade: minder middelen geven aan justitie is in het voordeel van wie meer middelen heeft.

De eisen van de magistraten, advocaten en cipiers verdienen dus goedkeuring. Zijn alle problemen van de baan als ze worden ingewilligd? Verre van. Nagenoeg alle spelers erkennen de realiteit van justitie met twee snelheden, of klassenjustitie. Justitie op mensenmaat wordt een werk van lange adem. Maar het debat vandaag is dus cruciaal. Want als de hervormingen van Geens doorgang vinden, wordt de dienstverlening geruïneerd en wordt klassenjustitie geïnstitutionaliseerd. Geen aanlokkelijk toekomstbeeld.

Advocaat Jan Buelens

Lees meer: http://www.knack.be/nieuws/belgie/besparingen-justitie-luistert-koen-geens-naar-de-klachten-of-speelt-hij-verder-met-zijn-orkest-op-de-titanic/article-opinion-704599.html

Het teruggrijpen naar Defensie is voortaan het enige antwoord van de regering en van een systeem dat het debat over de grond van de zaak ondergraaft. Het instellen van uitzonderingsmaatregelen is een nieuw paradigma van de regering.

U kan het artikel lezen op de website van 'Le Soir': http://www.lesoir.be/1208442/article/debats/cartes-blanches/2016-05-12/reponse-crise-penitentiaire-l-armee-bien-sur

https://blerilleshi.wordpress.com/2016/04/22/open-brief-aan-jan-jambon-door-selma-benkhelifa-advocate/

De vraag van de Verenigde Staten aan België om in Syrië tussen te komen is illegaal. Het is een daad van agressie en een misdaad tegen de vrede, zoals voorzien door artikel 5 van het Statuut van Rome, de tekst die aan de grondslag ligt van de Internationaal Strafhof.

Artikel 8bis van dit Statuut definieert de misdaad van agressie als volgt: het plannen, het voorbereiden, het in gang zetten of uitvoeren van wapengeweld door een Staat tegen de soevereiniteit, territoriale integriteit of politieke onafhankelijkheid van een andere Staat.

Er bestaan slechts drie uitzonderingen in dewelke een militaire interventie of daden ter voorbereiding van een dergelijke interventie toegestaan zijn in het internationaal recht: wettige zelfverdediging, een verzoek van de Staat op wiens grondgebied de tussenkomst moet plaatsvinden of de toestemming van de Veiligheidsraad van de Verenigde Staten.

De Syrische staat heeft België niet om een militaire tussenkomst gevraagd. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties heeft geen akkoord gegeven voor deze tussenkomst. België werd niet aangevallen. Er is geen wettige rechtvaardiging voor de voorbereiding van een militaire tussenkomst.

Indien België zich op dit pad zou begeven, zal ze zich moeten verantwoorden voor de misdaad van agressie voor het Internationaal Strafhof.

Deze opinie werd eerder in De Standaard gepubliceerd: 
http://www.standaard.be/cnt/dmf20160218_02136247?shareid=3b8a0ce10724c76c99969aad1703b460d2b425dc8a643cc5da6e3264eb7c85613704ac4893c6bfea3e09c5e663f171d1

Als gevolg van de aanslagen te Parijs in november 2015 kondigde de federale regering aan 18 maatregelen te implementeren ter bestrijding van terroristische aanslagen. Een merkwaardig initiatief was de verlenging van de termijn van de administratieve aanhouding van 24 naar 72 uur.

Deze termijn is thans wettelijk beperkt tot 24u krachtens artikel 12, derde lid van de Grondwet en artikel 1 en 2 van de wet op de Voorlopige Hechtenis. De duur is het resultaat van de delicate evenwichtsoefening tussen enerzijds het recht op persoonlijke vrijheid en anderzijds de belangen van het onderzoek en de bescherming van de openbare orde.

Om deze termijn van 24 uur aan te passen, dient de Grondwet herzien te worden. Dergelijke wijziging kan  uitsluitend plaatsvinden mits opgenomen in de Verklaring tot herziening van de Grondwet. De bekendmaking van deze verklaring tot herziening heeft de ontbinding van de Wetgevende Kamers tot gevolg. Dit beschermingsmechanisme voorkomt dat éénzelfde samengestelde regering en parlement, zonder inspraak van de kiezers, de beoogde grondwetsherziening kan doorvoeren. Er dient derhalve in twee verschillende legislaturen een meerderheid gevonden te worden om de Grondwet te herzien.

Hier wringt echter het schoentje. In de herzieningsverklaring van april 2014 werd enkel gesteld dat wijzigingen konden worden aangebracht aan “artikel 12, derde lid, om de Europese rechtspraak in verband met de bijstand door een advocaat vanaf het eerste verhoor na te leven”. Deze herziening zou bijgevolg enkel dienen om de Grondwet af te stemmen op de Salduz-rechtspraak van het EVRM. De thans voorgestelde herziening heeft evenwel niets te maken met de Salduz-rechtspraak, met name de rechtsbijstand voor het eerste verhoor van een verdachte. De inhoudelijke beperking die geformuleerd werd bij de herziening van artikel 12, derde lid wordt derhalve compleet miskend. Grondwettelijk is er dan ook geenszins een uitbreiding van de termijn mogelijk.

De bestrijding van terrorisme inroepen als argument voor de verlenging van de termijn is  uiterst gevaarlijk. De plannen van de commissie Terrorismebestrijding  gaan immers verder. Iedere burger kan krachtens dit plan namelijk getroffen worden door de maatregel die oorspronkelijk enkel gericht was tegen terroristen. De algemene verlenging van de voorlopige hechtenis zou tot gevolg hebben dat iemand drie dagen opgesloten kan worden in een politiecel zonder gerechtelijk onderzoek. Dit lijkt moeilijk te vereenzelvigen met het rechtsprincipe van het vermoeden van onschuld.
Wat de aanpassing van de termijn daarenboven nog meer onbegrijpelijk maakt, is het feit dat er reeds een mogelijkheid bestaat voor de onderzoeksrechter om de termijn eenmalig te verlengen met 24 uur. In de praktijk wordt volgens evaluatierapporten evenwel slechts in één procent van de gevallen gebruik gemaakt van deze optie. Het voorstel is bijgevolg  compleet overbodig.

Het recht van ieder individu om binnen de 24 uur na vrijheidsberoving voor een rechter te worden gebracht, mag dan ook absoluut niet beknot worden in het kader van terrorismebestrijding. Dergelijke aanpassing van de termijn betekent een enorme inbreuk op andere fundamentele rechten van alle burgers. Beperkingen op deze rechten zijn enkel geoorloofd indien de inmenging bij wet voorzien is, een legitiem doel dient, noodzakelijk is en evenredig is in verhouding tot het beoogde doel. De maatregel tot verlenging van de 24 uur voldoet evenwel niet aan deze voorwaarden om het doel, het verhinderen van terroristische aanslagen, te bereiken. Het stelselmatig opofferen van vrijheden, die essentieel zijn voor onze democratie, zorgt daarentegen louter voor een illusie van toegenomen veiligheid.

Geweld tegen vrouwen is een wereldwijde epidemie die steeds feller woedt
Zohra Othman is districts-schepen van Borgerhout (PVDA) en advocate bij Progress Lawyers Network.

Het was een mooi vooruitzicht: weekendje Londen, even weg van de drukte. Terwijl ik mijn bagage aan het pakken was, begon mijn gemoed te keren. Neen, niet door de treinstaking, wel door het nieuws over geweld op vrouwen. Het nieuws over een groep jongeren, van Noord-Afrikaanse origine werd gezegd, die zich op nieuwjaarsnacht in Keulen vergreep aan onschuldige vrouwen. Geweld tegen vrouwen is barbaars. En zo kwam ik opnieuw in Londen, op een congres in november.

'Globaal gezien gaat de toestand van geweld tegen vrouwen erop achteruit en indien het een epidemie zou zijn, was de nood- toestand uitgeroepen'

RASHIDA MANJOO, ZUID-AFRIKAANSE PROFESSOR

Ik nam als advocate deel aan het International Congres on Women's Rights, georganiseerd door de Haldane Society aan de London South Bank University. Sprekers uit alle delen van de wereld kwamen er getuigen over de situatie van vrouwen in hun land. Wie mij bijzonder bijbleef, was de Zuid-Afrikaanse professor Rashida Manjoo, die binnen een mandaat van de VN onderzoek heeft gedaan naar geweld tegen vrouwen in verschillende landen, ook Europese. Haar balans was bikkelhard: "Geen enkel land kan stellen dat er een substantiële vooruitgang is bereikt. Globaal gezien gaat de toestand van geweld tegen vrouwen erop achteruit en indien het een epidemie zou zijn, was de noodtoestand uitgeroepen."

Ook de getuigenis van de Koerdische oorlogsvluchtelinge Houzan Mahmoud was pakkend. Zij vertelde het verhaal van een Koerdisch dorpje dat door rebellen werd aangevallen. Oudere vrouwen werden vermoord, de vruchtbare vrouwen verkracht en de jonge meisjes ontvoerd om als seksslavinnen te worden verkocht. Dit feit haalde niets eens het nieuws. Ook zij was hard voor de internationale gemeenschap: "Geen veroordeling, geen bestraffing, geen maatregelen werden afgekondigd om vrouwen te beschermen tegen deze monsterlijke feiten. Geen woord, enkel stilzwijgen."

De nasleep van het Keulse verhaal deed mij nog meer denken aan de procedure die de Britse advocate Nicola Marshall voert voor 23 Keniaanse en 14 Oegandese jonge vrouwen. Ze werden tussen 1999 en 2013 door eenzelfde piloot van British Airways misbruikt. De piloot had door zijn beroep toegang tot de lokale gemeenschap, waar hij veel aanzien genoot en de vrouwen straffeloos kon misbruiken als privéseksslavin. Het was een ngo die deze praktijk ontdekte, de misbruikte vrouwen bijeenbracht en een advocatenkantoor aansprak om de man en de Britse luchtvaartmaatschappij te laten veroordelen. British Airways weigerde de piloot te ontslaan en ontkent elke verantwoordelijkheid.

Als ik niet op het congres was, had ik wellicht nooit wat van al die verhalen vernomen. Keulen, Zuid-Afrika, Turkije, Groot-Brittannië: de lijst is schier eindeloos. Frankrijk heeft zijn zaak DSK en in de VS lijkt Bill Cosby zich binnenkort ook te moeten verantwoorden voor het een en ander.

'Het is moeilijk vol te houden dat geweld tegen vrouwen alleen een probleem is van de ingebakken genderapartheid van de islamitische cultuur'

Het is moeilijk vol te houden dat geweld tegen vrouwen wereldwijd alleen een probleem is van de ingebakken genderapartheid van de islamitische cultuur, zoals Darya Safia stelt. Ook in België is er een groot probleem van seksisme, aanranding en verkrachting. Een op de drie vrouwen is al in aanraking gekomen met seksuele intimidatie of verkrachting. Darya zegt dat gelukkig maar een minderheid van de moslims zo over vrouwen denkt, waarom dan de feiten per se willen culturaliseren?

Ik gruwel van zoveel misprijzen voor de fysieke integriteit van iemand anders. Ik ben nochtans opgegroeid in een gezin met een moslimachtergrond. Mijn vader werd in de jaren 70 naar België gehaald om te werken op de scheepswerven. Een moslim, een harde werker. Ik mocht studeren, net als mijn zussen, door zijn labeur. Hij eiste respect voor iedereen, in de eerste plaats voor vrouwen.
Daders van geweld tegen vrouwen moeten worden gestraft, los van wie ze zijn
Vooral zijn dochters moesten het goed doen, zodat ze nooit van iemand afhankelijk zouden zijn. Mijn moeder zou eigenhandig elke man hebben aangepakt - moslim of niet - die ook maar een verkeerde blik op een van haar dochters had durven te werpen, mijn broers moesten ons als gelijke met respect en zorg behandelen. Mijn vader, broers, neven en mannelijke collega's zijn vandaag opgestaan in een land waar ze met de vinger worden gewezen omwille van hun moslimachtergrond.

Het standpunt van Darya Safai speelt in de kaart van zij die seksuele intimidatie en verkrachting tot elke prijs willen culturaliseren. Zij staan niet stil bij de aantasting van de fysieke integriteit. Zij zoeken gelijk welk voorwendsel om de samenleving verder te verdelen. Dat is verwerpelijk.

Op het vrouwencongres in Londen werden maatregelen voorgesteld waarbij geen enkele groep werd gestigmatiseerd. Daders van geweld tegen vrouwen moeten worden gestraft, los van wie ze zijn. De internationale gemeenschap moet haar verantwoordelijkheid opnemen door geweld tegen vrouwen als een universele mensenrechtenschending op te nemen in internationale verdragen en zo overheden te dwingen effectief bescherming te bieden aan vrouwen, waar ook ter wereld tegen wie dan ook.

Lees het artikel in De Morgen: http://www.dm.be/s/ax-1452301203379/2hfFay

Zohra Othman, 
Districtschepen Borgerhout, 
Advocate Progress Lawyers Network

Deze opinie werd in De Morgen gepubliceerd:

http://www.demorgen.be/opinie/efficient-optreden-met-respect-voor-de-rechtsstaat-b9a89c9e/ 

Deze opinie werd eerder in De Tijd gepubliceerd:

http://www.tijd.be/opinie/algemeen/In_debat_over_stakingsrecht_staat_de_democratie_centraal.9692697-7765.art?utm_medium=twitter&utm_source=dlvr.it

Lees opinie in Dewereldmorgen:
http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2015/09/16/eu-plannen-tegen-vluchtelingen-zijn-natte-droom-van-smokkelaars

De minister van Defensie liet in december 2014 weten dat ook de militaire inlichtingen- en veiligheidsdienst advocaten afluistert. Dat gebeurt steeds zonder voorafgaande rechterlijke toetsing en op basis van geheime interne richtlijnen. De enige controle die er is, vindt plaats door de betrokken minister. Volgens advocaat Michiel Pestman is dat "geen onafhankelijke toets, maar een slager die zijn eigen vlees keurt”.

Advocaten en cliënten moeten echter in vertrouwen met elkaar kunnen communiceren, zonder dat het risico bestaat dat die informatie bij anderen bekend wordt. Alleen op die manier kunnen advocaten hun rol in de rechtsbedeling goed vervullen. Het zogenaamde verschoningsrecht van advocaten vormt een ankerpunt van de rechtsstaat. Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens heeft bepaald dat het verschoningsrecht van advocaten nauw verbonden is aan het beginsel van fair trial en deel uitmaakt van het recht van advocaten op een (professioneel) "privéleven". Het afluisteren van verschoningsgerechtigden, waaronder advocaten, is dan ook alleen toegestaan als een onafhankelijke rechter de noodzaak daarvan van te voren toetst. 

Aangezien de Nederlandse regering geen graten in deze manifeste schendig van de vertrouwelijkheid van het contact tussen advocaten en cliënten zag, werd een procedure in kort geding aangevat en gewonnen. Ook de Raad van Europese Balies kwam tussen.

In haar uitspraak van 1 juli 2015 oordeelde de kortgedingrechter in Den Haag dat het tappen en registreren van communicatie met advocaten moet gestaakt worden, minstens zolang de procedure niet aan de eisen van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens voldoet. De reeds verkregen informatie mag evenmin zonder onafhankelijke controle aan het Openbaar Ministerie overgemaakt worden.

“Dit is goed nieuws voor iedereen; niet alleen alle advocaten, maar ook iedereen die er misschien ooit een nodig heeft.”

Lees hier de uitspraak: 
http://www.prakkendoliveira.nl/nl/nieuws/prakken-doliveira-wint-kort-geding-staat-moet-stoppen-met-tappen-advocaten/

Het document dat voorligt in de commissie betreft een bundel van 367 pagina's. Het bevat onder andere een lijvig advies van de Raad van State...

Lees meer: http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2015/07/07/raad-van-state-en-nationale-arbeidsraad-kritisch-voor-justitiehervorming

Ook de gewone burger zal de dupe zijn van het hervormingsplan voor Justitie van minister Koen Geens', schrijft het platform 'Recht voor Iedereen'. Zij voeren vandaag actie tegen de voorstellen die de toegang tot het recht moeilijker maken.

http://www.knack.be/nieuws/belgie/de-gewone-burger-blijft-bij-justitie-steeds-meer-in-de-kou-staan-de-kleine-consument-al-helemaal/article-opinion-581315.html

Ondertekenaars:

Ondertekenaars vanuit het Platform Recht voor Iedereen - Justice pour Tous (een platform van 22 organisaties die ijveren voor een beter toegankelijke justitie voor iedereen, en in het bijzonder voor de meest kwetsbare groepen).

Frederic Vanhauwaert, Algemeen coördinator Netwerk tegen Armoede

Ivo Flachet, Progress Lawyers Network

Dirk Masquillier, Voorzitter Sector Samenlevingsopbouw

Magda De Meyer, Voorzitter Nederlandstalige Vrouwenraad

Manu Keirse, Gezinspolitiek secretaris Gezinsbond

Gino Hoppe, Algemeen secretaris ACOD/Amio

Vlaams Huurdersplatform, voorzitter Paul Pataer

ACV Openbare Diensten, Secetaris Filip Dudal

Advocaat Thomas Mitevoy legt uit wat een humanitair visum inhoudt... 

http://mo.be/analyse/brusselaars-halen-syrische-vluchtelingen-zelf-belgie

die eiste dat kandidaat-huurders een arbeidsovereenkomst van onbepaalde duur en een minimuminkomen konden voorleggen wegens discriminatie op basis van vermogen.

Lees hieronder het volledige artikel in de Juristenkrant.

Lees meer: http://www.knack.be/nieuws/belgie/hervorming-justitie-de-potpourri-van-koen-geens-begint-behoorlijk-onfris-te-ruiken/article-opinion-574259.html

Vrede vzw, de Liga voor Mensenrechten, CNAPD en de Ligue des droits de l'Homme starten een juridische procedure tegen de aanwezigheid van militairen op straat.
http://nl.ulule.com/ruesanssoldats/

http://www.knack.be/nieuws/belgie/het-justitieplan-van-koen-geens-lijkt-op-het-lijf-geschreven-van-de-clienten-die-hij-als-advocaat-verdedigde/article-opinion-542999.html

Lees artikel op site PVDA

De verontwaardiging over dit incident is groot. Wie kan nu ernstig menen dat een optreden van politie of justitie het gepast antwoord is op dit soort uitspraken van een achtjarige kind? Deze zorgwekkende uitwas gebeurt nu net in een context van steeds meer repressieve teksten die de vrijheid van meningsuiting verder willen beteugelen.

In Frankrijk bestraft een wet van 14 november 2014 het rechtvaardigen van terrorisme zeer streng: op basis hiervan werden al 234 procedures gestart waarvan er 16 uitmondden in een gevangenisstraf.

In België wil de MR een wetsvoorstel indienen dat nog veel verder gaat en elke persoon wil bestraffen “die bewust (meer bepaald op internet en de sociale media) een mening uit die een terroristisch misdrijf goedkeurt, rechtvaardigt of in een goed daglicht stelt, of die de impact ervan schromelijk minimaliseert en die zo de ideologie die aan de grondslag van het terroristisch misdrijf ligt, legitimeert.”

De wens en de wil om de vrijheid van meningsuiting van personen of groepen te beteugelen die als een bedreiging voor de machthebbers beschouwd worden, bestaat natuurlijk al langer dan vandaag. De laatste Franse en Belgische voorbeelden tonen echter een specifieke tendens: niet zozeer het terroristisch misdrijf zelf wordt geviseerd en ook niet het directe aanzetten tot zulke misdrijven, maar het louter spreken over het misdrijf en zijn oorzaken wordt volledig ingeperkt.

Een terugblik: het bestraffen van uitspraken die de directe aanleiding zijn van het begaan van een misdrijf

Na de oproerige stakingen in de streek van Luik en Charleroi in 1886 zocht men een manier om de leiders van het oproer te criminaliseren. De stakingsleiders, die de strijd tegen de honger en de mateloze uitbuiting aanvoerden, hadden het lef waardige werkomstandigheden en stemrecht te eisen, want toen werden ze op geen enkele manier politiek vertegenwoordigd.

De Belgische wetgever heeft toen het beruchte artikel 66 § 4 in de strafwet ingelast. Dat artikel viseert diegenen die “door woorden in openbare bijeenkomsten of plaatsen gesproken, hetzij door enigerlei geschrift, drukwerk, prent of zinnebeeld het plegen van het feit rechtstreeks hebben uitgelokt, zelfs voor het geval dat die aanzetting zonder gevolg is gebleven”.

De Procureur des Konings van Nijvel vond het nodig deze bepaling te gebruiken om de arbeiders van Clabecq te vervolgen toen die actie voerden tegen de sluiting van hun fabriek. Met name Roberto D’Orazio werd toen vervolgd omdat hij het volgende had verklaard: “Als de politie komt om onze actie te verhinderen, dan zal het hier stuiven.”

Het bestraffen van uitspraken die het risico creëren dat er een terroristisch misdrijf gepleegd wordt

De strafwetgeving inzake terrorisme wordt steeds meer preventief en vrijheidsbelemmerend. De Belgische wetgever heeft zo in het strafrechtelijk arsenaal het misdrijf ingevoerd van het indirecte aanzetten tot het plegen van een terroristisch misdrijf.

Dat betekent concreet dat een persoon, ook al roept hij op geen enkele manier op tot terroristische misdrijven, toch veroordeeld kan worden, zelfs zonder enige concrete actie, als een rechter het gevoel heeft een verborgen discours te ontwaren dat aanzet tot het plegen van zulke daden. Zo’n interpretatie is erg delicaat en zal natuurlijk in grote mate afhangen van de overtuiging van de rechter.

“In de toekomst zullen alle uitspraken, of ze nu militant zijn of zich louter baseren op de mensenrechten, begrepen of geïnterpreteerd kunnen worden als het indirecte aanzetten tot terrorisme. We zullen ons op elk niveau in een virtuele logica bevinden”, hekelde Alexis Deswaef, voorzitter van de Ligue des Droits de l’Homme.

Het bestraffen van uitspraken die een terroristisch misdrijf rechtvaardigen

De twee strafbaarstellingen die we hierboven kort vermeldden, zijn gevaarlijk in een rechtstaat. Ze vormen mogelijke inbreuken op de vrijheid van meningsuiting enerzijds en dragen anderzijds een niet te verwaarlozen risico in zich om voor puur politieke doeleinden gebruikt te worden.

De meest recente strafbaarstelling, het indirecte aanzetten tot het plegen van een terroristisch misdrijf, vormt een ernstige inbreuk op de vrijheid van meningsuiting. Wat men minimum kan verwachten van een rechtstaat is om deze nieuwe bepaling te evalueren alvorens men verder gaat in het beperken van onze fundamentele rechten.

Zonder echter een ernstige evaluatie van de bestaande wetgeving af te wachten, profiteert de MR van het ‘gunstige’ klimaat om een wetsvoorstel in te dienen dat een mening strafbaar stelt “die een terroristisch misdrijf goedkeurt, probeert te rechtvaardigen of in een goed daglicht stelt, of die de impact ervan schromelijk minimaliseert.”

In een interview in La Libre Belgique geeft mijnheer Ducarme uitleg over zijn voorstel: “We hebben gegevens uit Frankrijk waaruit blijkt dat na de gebeurtenissen in Parijs, in één week tijd, 17.000 berichten geregistreerd  werden die de aanslagen rechtvaardigden. We moeten zulke berichten ook in België kunnen registreren.” De ‘liberaal’ Ducarme verbergt niet dat hij een massale controle op meningen en gedachten wil instellen. En hij voegt er trots aan toe: “Onze tekst is een beperking van de vrijheid van meningsuiting, maar we aanvaarden die volledig.” Mijnheer Ducarme spreekt zichzelf graag tegen: ’s morgens is de vrijheid van meningsuiting “niet onderhandelbaar”, ’s avonds wordt er vervolgd voor het rechtvaardigen van terroristische misdrijven.

Het is gevaarlijk om een uitspraak waarin het terrorisme verheerlijkt wordt als terrorisme te beschouwen, want de grens tussen het louter hebben van een mening over iets en het rechtvaardigen van iets is zeer vaag. In plaats van het terrorisme zelf, viseert dit wetsvoorstel iedereen die afwijkende en/of radicale ideeën heeft.

Als deze tekst aangenomen wordt, zal het bijzonder gevaarlijk worden om over de vele oorzaken van terrorisme te praten, zoals bijvoorbeeld het falen van de overheid in de volkswijken (concentratiescholen, gebrek aan sociale woningen…) of onze riskante deelname aan sommige militaire interventies. Dit verbod om zich uit te spreken, om van gedachten te wisselen, om niet akkoord te gaan om een bepaalde daad terroristisch te noemen, spruit voort uit een bepaalde oorlogslogica waarin ‘de vijand’ gediaboliseerd moet worden, waarin zijn daad niet uit te leggen valt omdat hij het absolute kwaad incarneert en hij de vernietiging van ons model wil, dat het wezen van de democratie vormt. Nu er zo gepronkt wordt met bepaalde troeven een autoritair regime waardig, zou men kunnen gaan twijfelen aan die pretentie.

Afgezien van deze kritiek is het noodzakelijk om het begrip terrorisme in vraag te blijven stellen. Gezien de huidige dolle race naar steeds meer veiligheidsmaatregelen, is het erg delicaat geworden om daarover te spreken. Als het voorstel van de MR wet wordt, zal het onmogelijk worden.

Terrorisme is een politiek en subjectief concept. Dit lasterlijke etiket kan om verschillende politieke redenen gebruikt worden. Werden in het verleden ooit al als terroristische organisaties beschouwd: een vakbond, een bevrijdingsbeweging, een milieubeweging en de hele strijd tegen de apartheid. Laat ons niet vergeten dat het tot 2008 geduurd heeft eer Nelson Mandela, Nobelprijswinnaar voor de Vrede in 1993, en zijn partij van de beruchte terroristenlijst van de VS gehaald werden.

Standpunt gepubliceerd op de website van RTBF: http://www.rtbf.be/info/opinions/detail_quand-la-parole-devient-terrorisme?id=8899986&utm_source=feedburner&utm_medium=twitter&utm_campaign=Feed%3A+RtbfInfo-Opinions+%28RTBF+info+-+Opinions%29