Samira is een jonge vrouw van buitenlandse afkomst die meerdere diploma’s heeft behaald, waaronder een aggregatie in Romaanse Talen en Letterkunde aan de ULB. Op  12 januari 2016 stuur ze haar kandidatuur op naar een college gelegen te Jette die op zoek is naar een leerkracht  Frans.
De vacature voor de job werd op 11 januari 2016 op de website van ACTIRIS gepubliceerd.

Op dezelfde dag ontvangt ze echter een negatief antwoord van het college. De onmiddellijke weigering van het college verrast haar aangezien de jobaanbieding nog geen 24u gepubliceerd was. Samira beslist dan ook om zich opnieuw kandidaat te stellen maar deze keer, onder het pseudoniem “Cécile”,  een naam die duidelijk niet buitenlands klinkt.

Een paar minuten later krijgt “Cécile” een positieve reactie van het college voor een sollicitatiegesprek. Samira zal echter nooit een positieve reactie ontvangen voor haar kandidatuur.

Naar aanleiding van deze feiten wordt een stakingsprocedure ingeleid voor de Arbeidsrechtbank te Brussel. UNIA (het voormalige Centrum voor Gelijkheid van Kansen) stelt de directe discriminatie vast en voegt zich aan bij de procedure. Uiteindelijk wordt een akkoord bereikt tussen de partijen na bemiddeling van de Brusselse Arbeidsrechtbank.

Elementen van de overeenkomst zijn gepubliceerd op de website van UNIA: http://unia.be/nl/artikels/geen-sollicitatiegesprek-door-buitenlands-klinkende-naam

Uit alle onderzoeken betreffende discriminatie op de arbeidsmarkt (zowel in Brussel als in Vlaanderen en Wallonië) blijkt dat allochtonen op grote schaal worden gediscrimineerd.

Er zijn nog veel meer zaken zoals die van “Samira / Cécile”. In de meeste gevallen weten de slachtoffers van discriminatie echter niet dat ze gediscrimineerd werden, of dienen  ze geen klacht gezien de moeilijkheden om toegang te hebben tot een rechter.

Als Samira het idee niet had gehad om haar cv onder de naam Cécile te verzenden, wat neerkomt op een praktijktest , zou ze nooit het bewijs hebben gehad dat ze slachtoffer is geweest van discriminatie. Het is dankzij de steun van vele individuen en organisaties dat Samira in staat is geweest deze een klacht in te dienen.

Teneinde discriminatie concreet te bestrijden en om geen meer “Samira / Cécile” gevallen meer  te hebben, is het hoog tijd dat de autoriteiten hun verantwoordelijkheden nemen en komaf maken met discriminatie en vooroordelen. Proactief praktijktesten organiseren – hetgeen anti-discriminatie organisaties en experts al zo lang vragen- – zou hiervoor al een zeer goed begin zijn.